Wielki plan, choć spóźniony

źródło: NAC

Powitanie okrętu podwodnego ORP „Orzeł” w Gdyni w lutym 1939 r. Jednostka zaginęła w niewyjaśnionych okolicznościach w czerwcu 1940 r.

źródło: Rzeczpospolita

Projekt modernizacji polskiej armii w latach 30. był ambitny i prowadzony z rozmachem. Czy gdyby wojna, jak zakładano, wybuchła 
w 1942 roku, moglibyśmy stawić czoła agresorowi?

Pod koniec lat 30. państwo polskie zmagało się jeszcze ze skutkami rozbicia porozbiorowego, ale wzmacniało też przemysł i dotkniętą wielkim kryzysem gospodarkę. Politycy i wojskowi, widząc zagrożenie ze strony III Rzeszy i Rosji Sowieckiej postawili na rozwój przemysłu zbrojeniowego i modernizację sił zbrojnych. Plany były wyjątkowo ambitne. Dzisiaj mamy armię, która przekształca się i rozbudowuje. Ale oglądając jej sprzęt, możemy zaryzykować stwierdzenie, że ciągle jest jedną nogą w latach głębokiego PRL (metalowe hełmy, 50-letnie okręty czy wyrzutnie rakiet), a drugą – już niebawem – w elicie państw posiadających najnowsze technologie wojskowe (kupimy zestawy rakietowe Patriot). Mimo to polska zbrojeniówka kuleje, a my liczymy na to, że w przypadku agresji pomogą nam sojusznicy z NATO. Gdy zagrożenie, głównie ze wschodu, wzrasta, można odnieść wrażenie, że politycy podejmują niezborne i często niejasne działania dotyczące modernizacji armii. Często nie znamy nawet planów zakupu uzbrojenia.

Czy wzmacnianie polskich Sił Zbrojnych okaże się spóźnione, tak jak stało się w latach 30.? Czy możemy się czegoś nauczyć z wzmacniania zbrojeniówki, armii w okresie II Rzeczpospolitej?

Riposta na wyścig zbrojeń

Modernizacja armii polskiej przyspieszyła dopiero 1936 roku – trzy lata po dojściu Adolfa Hitlera do władzy w Niemczech. Wzmocnienie wojska wynikało...