O każdy centymetr skóry

autor zdjęcia: Robert Gardziński

źródło: Fotorzepa

Beata Filas, czyli Andżela, przy pracy. „Jeden projekt robi się tylko raz”

Są supermodne motywy, czaszka i diabły są niezniszczalne. Teraz sporo osób tatuuje sobie schody i zegar. Schody do nieba, 
zegar jako symbol przemijania. Zdarza się, że ktoś przynosi zdjęcie i mówi, że chce identyczny tatuaż. Wtedy próbuję przekonać, 
że możemy zrobić coś wyjątkowego. Chyba trochę głupio spotkać kogoś z takim samym wzorem, prawda?

Jest taka strona na Facebooku, bardzo popularna, obserwuje ją ponad 220 tys. osób. Nosi nazwę „Janusze tatuażu", stanowi internetowe muzeum makabreski, powstała zarówno z powodu mody na tatuaże, jak i młodszego trendu na etykietowanie wszystkiego, co obciachowe, kiczowate, pokraczne mianem „Janusza".

Pod jednym z najnowszych dzieł, wypisaną krzywą czcionką i najeżoną błędami ortograficznymi maksymą „Dont Never Give Up", dobitny komentarz zdobył już ponad tysiąc lajków: „Czasami się zastanawiam, czy owe »dziary« ci ludzie robią u świeżo upieczonego czterolatka, który przed stworzeniem takiego dzieła pizga dożylnie bebilon albo gerbera".

Co na to sami artyści, tacy z prawdziwego zdarzenia, nie domorośli tatuatorzy za flaszkę?

Najbardziej użytkowa ze sztuk

Warszawska Praga–Północ, a ściślej ta część, która zdołała już odkleić od siebie łatkę szemranej dzielnicy. W samym jej sercu studio tatuażu, w środku niby biurowo (białe stoliki, czarne krzesła, laptopy), a niby nie: dwa oldschoolowe automaty do gier, niemal naturalnej wielkości figura Dartha Vadera z „Gwiezdnych wojen" w asyście żołnierza oraz wszechobecne prosiaki – małe i duże, gumowe, drewniane, pluszowe, plastikowe, nawet malowane na ścianie (załoga tłumaczy z przymrużeniem oka, że „lepiej być świnią niż chamem").

– Całe życie rysuję –...