![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Homo depictus, czyli człowiek malujący się
W społecznościach pierwotnych tatuaż miał charakter włączający jednostkę do wspólnoty, w dobie nowożytnej na Zachodzie nabrał charakteru wykluczającego stygmatu, a dziś w świecie rozproszonych symboli, kodów spełnia różne funkcje i nie ma jednego znaczenia.
Trzeba było być pomalowanym, aby być człowiekiem; kto pozostawał w stanie natury, nie różnił się od zwierzęcia" – pisał antropolog Claude Lévi-Strauss w swym najsłynniejszym dziele „Smutek tropików" poświęconym indiańskim ludom w Ameryce Południowej, a raczej ich pozostałościom, które badał w latach 30. XX w. Jego wnioski wyciągnięte ze spotkań m.in. z plemieniem Kadiueo, którego dotyczy przytoczony cytat, a także późniejszych antropologów i socjologów zajmujących się ciałem, np. Bryana Turnera, sprawiły, że współcześnie dzieli się historię tatuażu na trzy etapy.
W pierwszym znaczenie tatuażu badane było w obrębie społeczności pierwotnych. Tatuażowi przypisywano różne funkcje, począwszy od leczniczych, poprzez bojowe, aż po religijno-magiczne. Te ostatnie interesowały badaczy najbardziej ze względu na swoje społeczne znaczenie. Pomagały odpowiedzieć na pytanie, po co dana wspólnota robiła tatuaże, a pośrednio też podpowiadały, jakie mechanizmy społeczne...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
