Przetrwać koniec liberalnego świata

Polska stanie przed koniecznością podejmowania wyborów, ile międzynarodowej współzależności, a ile narodowego partykularyzmu 
w ekonomii czy bezpieczeństwie leży w naszym interesie, a także ile liberalizmu potrzebują polska polityka i polska kultura polityczna.

Po przełomie 1989 r. Polska była beneficjentem pozimnowojennego liberalnego internacjonalizmu, który zasadniczo zneutralizował dwa najważniejsze zagrożenia geopolityczne dla Europy Środkowej. Choć zjednoczeniu Niemiec towarzyszył niepokój niektórych państw Europy Zachodniej (Francji i Wielkiej Brytanii), obawiających się o przyszłość kontynentu, to jednak proces ten przebiegał zgodnie z założeniami amerykańskiej polityki bezpieczeństwa wobec Europy George'a Busha i jego administracji, co zostało później wzmocnione przez politykę Billa Clintona wobec zjednoczonych Niemiec w ramach strategii partnerstwa dla przywództwa w Europie. Berlin wyrastał w tej polityce na głównego strategicznego partnera Waszyngtonu w stanowieniu gwarancji rozwoju liberalnego porządku w Europie. Za sprawą otwartości wobec Moskwy, strategicznych koncesji i budowania nowych form współpracy liberalny internacjonalizm odgrywał też ważną rolę w neutralizowaniu możliwości odradzania się zagrożeń z transformującego się postsowieckiego wschodu.

Oddziaływanie ładu liberalnego na Polskę nie miało jednak wyłącznie charakteru geopolitycznego. Równie ważna była transformacja gospodarczo-ustrojowa, przeprowadzana zgodnie z dominującym wówczas paradygmatem neoliberalnym, przy asyście głównych organizacji międzynarodowych. Celem tego procesu było zintegrowanie wychodzącej z komunizmu Polski z...