Fatum Zygmunta Augusta

źródło: metropolitan museum of art/wikipedia

Giovanni J. Caraglio „Kamea z popiersiem Bony Sforzy”, Metropolitan Museum of Art

źródło: muzeum narodowe w krakowie/wikipedia

Portret Zygmunta II Augusta, ok. 1554 r.

źródło: muzeum narodowe w poznaniu/wikipedia

„Zjawa Barbary Radziwiłłówny”, obraz Wojciecha Gersona (1868 r., Muzeum Narodowe w Poznaniu)

Król nie miał szczęścia do kobiet, ale przede wszystkim bezskutecznie starał się spłodzić swego następcę. Walka ze złośliwym losem była podłożem do stworzenia tragicznej postaci władcy najpotężniejszego państwa renesansowej Europy.

Pierwsze fatalne doświadczenia spotkały Zygmunta Augusta ze strony apodyktycznej i histerycznej matki, Bony Sforzy. Zapobiegliwa Włoszka doprowadziła do precedensu w naszych dziejach. Siedmioletni synek został wielkim księciem Litwy, a jako dziesięciolatka koronowano go na króla Polski, chociaż jego ojciec, Zygmunt Stary, żył i miał się zupełnie dobrze. Bona Sforza wychowywała syna wśród swoich dwórek, które traktowały królewicza i zarazem króla jak zabawkę. Przebierały go w sukienki, kręciły włosy, obwieszały błyskotkami. Przebywanie wśród kobiet stłumiło w nim rycerskiego jagiellońskiego ducha. Gdy skończył 17 lat, troskliwa mamusia podsunęła mu doświadczoną dwórkę, Dianę di Cordona, do edukacji seksualnej. Nauczycielka wywiązała się z nawiązką z powierzonego zadania. Rozbudziła ogromny apetyt seksualny króla, który zdeterminował jego życie i losy Rzeczypospolitej.

Od pierwszej żony po Barbarę Radziwiłłównę

Dwudziestotrzyletniego króla ożeniono z siedemnastoletnią Elżbietą Habsburżanką. Dziewczyna była sympatyczna, ale miała dwie przypadłości: padaczkę i przykry zapach. Obie ujawniły się w czasie kilku gorących małżeńskich nocy, dlatego szansa na poczęcie następcy tronu rozwiała się. Zygmunt zostawił żonę i zajął się objazdem włości, czyli gorącymi panienkami. Ile ich było? Nie sposób policzyć, ale wszystkie...