Zgoda doradcy na udzielenie pacjentowi świadczenia zdrowotnego

Prawo do wyrażenia zgody na udzielanie świadczeń zdrowotnych jest jednym z fundamentalnych praw pacjenta uregulowanych przepisami ustawy z 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i rzeczniku praw pacjenta ( dalej: U.o.p.p.). Co do zasady jest to zgoda osobista i świadoma, przez co należy rozumieć podjęcie jej po uzyskaniu lub świadomej rezygnacji z uzyskania informacji zarówno o swoim stanie zdrowia, jak i o planowanym świadczeniu. Art. 17 ust. 2 tej ustawy reguluje sytuacje, w której zgoda może mieć charakter zastępczy, to jest zostać udzielona przez inną osobę.

Jedną z kategorii osób, wymienionych w art. 17 ust. 2 (obok pacjentów małoletnich oraz całkowicie ubezwłasnowolnionych), są osoby niezdolne do świadomego wyrażenia zgody. Nie roztrząsając w tym miejscu niezbyt szczęśliwego sformułowania tego przepisu, m.in. różnicującego sytuację osób o ograniczonej zdolności do czynności prawnych z uwagi na wiek oraz ubezwłasnowolnienie częściowe, należy zwrócić uwagę właśnie na kategorię „osób niezdolnych do świadomego wyrażenia zgody". Dla tej grupy osób prawodawca przewidział wyrażenie zgody przez „przedstawiciela ustawowego".

W ramach kategorii osób niezdolnych do świadomego wyrażenia zgody (niebędących jednocześnie ubezwłasnowolnionymi całkowicie ani małoletnimi), można wyróżnić dwie kategorie: osoby ubezwłasnowolnione częściowo oraz osoby, które mimo braku możliwości świadomego wyrażenia zgody (a zatem ogólniej – braku możliwości składania oświadczeń woli) nie zostały ubezwłasnowolnione.

Reprezentacja osoby

Prawodawca dla osób, wobec których toczy się postępowanie o ubezwłasnowolnienie przewidział instytucję doradcy tymczasowego, opartą o przepisy art. 548–551 K.p.c. Z tej grupy przepisów najistotniejsze znaczenie z punktu widzenia reprezentacji osoby, której dotyczy toczące się postępowanie o...