Zioła pani Marmolowej

źródło: PAP

„Kto dopomoże do wyleczenia dziecka chorego na płuca” – pytał ktoś w ogłoszeniu (na zdjęciu badanie w gabinecie w Karpaczu, 1948 r.)

Zaraz po wojnie choroby hulały, krajowi groziły epidemie, opieka zdrowotna szwankowała, a Polacy desperacko poszukiwali lekarzy i medykamentów. Obieg informacji ograniczony był do radia, prasy i korespondencji listownej czy telefonicznej. 
Z pomocą przychodziły więc ogłoszenia prasowe.

Zakończenie II wojny światowej spowodowało, że komunistyczne władze w Polsce stanęły przed problem zapewnienia ochrony sanitarnej ocalałym mieszkańcom miast i wsi. Ogromne zagrożenie epidemiologiczne wymuszało szybkie decyzje. Naczelny Nadzwyczajny Komisariat do Walki z Epidemiami powołał komisarza terenowego, Jerzego Kępskiego, który przystąpił do tworzenia struktur, których głównym zadaniem było ograniczenie zagrożenia oraz prowadzenie akcji profilaktycznych i uświadamiających. Przeszkodą w realizacji tych celów był brak odpowiedniego personelu lekarskiego oraz pomocniczego.

Od kwietnia 1945 r. funkcjonowało Ministerstwo Zdrowia, które zajmowało się sprawami likwidacji i profilaktyki chorób zakaźnych, wenerycznych i gruźlicy oraz organizacją państwowej służby zdrowia. Równocześnie tworzono struktury samorządu lekarskiego. Okręgowe izby lekarskie gwarantowały medykom powrót na przedwojenne stanowiska, ale braki kadrowe były ogromne. Zagrożenie epidemiologiczne i tak narastało więc lawinowo.

Szkodliwy klimat dla lecznictwa społecznego

Do najpoważniejszych chorób społecznych tego okresu zaliczano choroby weneryczne. 16 kwietnia 1946 r. uchwalono dekret o ich zwalczaniu. Precyzował on ich pojęcie, klasyfikował oraz nakładał na chorych obowiązek poddania się leczeniu. Uchylającemu się przed kontaktem z lekarzem groziła grzywna w...