Geograficzny fast food

źródło: Fine Art Images/Image State/East News

„Mściciel”. Alegoryczna mapa mocarstw z czasów, gdy kiełkowała idea geopolityki. Narodziła się ona na przełomie wieków XIX i XX wśród intelektualistów państw imperialnych, którzy mierzyli się ze zmianami w światowej polityce. Wszystko zaczęło się więc jako wielka strategia przeznaczona dla imperiów

Geopolityka daje łatwe rozwiązania skomplikowanych problemów i receptę, jak uczynić z Polski regionalne mocarstwo. Problem w tym, że w ten sposób spłyca debatę o stosunkach międzynarodowych oraz powiela treści bliskie Kremlowi.

W ostatnich latach na świecie wróciła moda na geopolitykę. W przestrzeni publicznej zaczęły krążyć, wymawiane niemal z nabożnym szacunkiem, nazwiska Mackinder, Mahan czy Spykman. Popularne stały się magicznie brzmiące formuły, takie jak „Wielki Bliski Wschód", „Indo-Pacyficzny Korytarz Ekonomiczny" czy „pomost bałtycko-czarnomorski". Coraz chętniej każdemu wydarzeniu nadaje się geopolityczny wymiar, a samo słowo „geopolityka" stało się synonimem stosunków międzynarodowych. I tak „Ukraina jest polem geopolitycznych rozgrywek między Rosją a Zachodem" albo „BRICS (Brazylia, Rosja, Indie, Chiny i RPA – red.) to geopolityczna unia przyszłości". Niesłabnącym zainteresowaniem cieszą się filmy i artykuły geopolityków, które w internecie wyświetla po kilkaset tysięcy osób. Klęska urodzaju panuje również na rynku wydawniczym. W tym zainteresowaniu geopolityką nie byłoby nic złego, bo ma ona swój potencjał, gdyby jej piewcy od lat nie powielali tych samych błędów i nie traktowali jej jako prawdy objawionej.

Renesans doktryny

Kiedy w odległej przyszłości historykom przyjdzie jeszcze raz spojrzeć na bliskie nam stulecia, tak jak my obserwujemy dzisiaj dynastie staroegipskie, może się okazać, iż uznają, że epoka kolumbijska zakończyła się na początku XX wieku – tak brzmi pierwsza myśl eseju pt. „Geograficzna oś...