Ślimak szedł szybciej

źródło: ASSOCIATED PRESS/East News

Salut praw człowieka, czyli najsłynniejsze pięści w dziejach olimpizmu – Tommie Smith i John Carlos na igrzyskach w Meksyku w 1968 roku

Amerykańscy sportowcy od kilkudziesięciu lat nie boją się zabierać głosu w walce z rasizmem. Kiedyś odwaga mogła kosztować karierę, ale i dziś niektórzy płacą wysoką cenę.

Tragiczna śmierć George'a Floyda, którego podczas interwencji brutalnie dusił policjant Derek Chauvin, wywołała reakcję największych gwiazdorów. Oświadczenie wydał stroniący przez lata od politycznych deklaracji Michael Jordan, kibiców wpisami w mediach społecznościowych od kilku dni bombarduje LeBron James, Serena Williams udostępniła w sieci film czarnoskórej dziewczynki wypowiadającej się przeciwko rasizmowi, a Lewis Hamilton skrytykował za milczenie całe środowisko Formuły 1. Siła tego wspólnego głosu jest ważna, bo duża część Ameryki przez lata była głucha na antyrasistowskie apele i demonstracje nawet największych gwiazd.

Windą dla służby

Pierwszy był Jesse Owens, który podczas igrzysk olimpijskich w Berlinie (1936) zdobył cztery złote medale (100 m, 200 m, skok w dal, sztafeta 4x100 m) i pobił trzy rekordy świata. Biegacz z Alabamy wymienił nawet kurtuazyjne pozdrowienie z siedzącym w loży honorowej Adolfem Hitlerem, choć kanclerz Rzeszy ludźmi o jego kolorze skóry gardził i wściekał się w prywatnych rozmowach na „potomków mieszkańców dżungli, którzy są z natury silniejsi od ludzi cywilizowanych i powinni być wykluczani ze sportowej rywalizacji".

Owens ścigał się na bieżni razem z białymi, był pierwszym czarnoskórym kapitanem reprezentacji lekkoatletycznej Uniwersytetu w Ohio, ale i tak mieszkał poza...