Najgorsza jest niepewność

źródło: Getty Images/EyeEm/Getty Images

– Będę musiał zatrudnić się gdziekolwiek, choćby w Żabce, żeby nie stracić płynności – mówi Kamil. – Wysyłam CV, ale nikt się nie odzywa – martwi się Agata. – Nie stanę się lekarzem, strażakiem, nie otworzę firmy komputerowej, nie znam się na tym, a to jest kolejna inwestycja – podkreśla Michał. Na pandemii być może najbardziej ucierpieli 30-latkowie, pokolenie, które miało tworzyć nową polską klasę średnią. Wykształceni, obyci za granicą.

Załóżmy, że jest 1 stycznia 2020 r. Kac po imprezie nieco zelżał, przychodzi moment refleksji: jak było, jak jest, co dalej? A więc czas podsumowań, postanowień i planów. Kamil ma 27 lat, w ostatnim czasie wszystko mu się poukładało: pracuje w agencji eventowej, zarabia coraz lepiej, od dwóch lat odkłada część pensji, bez żadnego konkretnego celu, oszczędza tak po prostu, dla zasady. Za parę dni planuje oświadczyny, latem ślub. – Miałem niezły okres w pracy: dużo wyjazdów, dużo fajnych wydarzeń, dużo pieniędzy – wyjaśnia. – Niczego się nie obawiałem, nic nie spędzało mi snu z powiek. Wszystko szło po mojej myśli, układało się tak, jak sobie zaplanowałem – opowiada.

Agata, 35-latka z dorastającą córką i sporym doświadczeniem w branży handlowej, proponuje, by cofnąć się w czasie jeszcze trochę, do końcówki 2019 r. Właśnie wtedy zmienia pracę, w dotychczasowej było zbyt dużo chaosu, odpowiedzialności, presji, a Agata potrzebuje wyciszenia, stabilizacji i możliwości rozwoju. – Trafiłam do firmy, do której ciężko było się dostać, bo miała dobrą renomę. A mnie się udało, kasa też była w porządku, w końcu mogłam robić to, w czym czułam się mocna – opowiada Agata. – To był impuls, który sprawił, że postanowiłam: 2020 to będzie mój rok, wszystko w swoim życiu zmienię, będę żyła wreszcie tak, jak chcę. Ale przyszedł koronawirus.

Lidka nieszczególnie się nad tym...