Najlepszy przyjaciel i wróg Kościoła

autor zdjęcia: Klaus Mehner

źródło: ullstein bild/Getty Images

KS. HENRYK SEWERYNIAK

Po atakach ks. Hansa Künga na św. Jana Pawła II i papieża Benedykta odechciewało się już go słuchać. A jednak długo towarzyszył nam swoim myśleniem nad wiarą, swoimi książkami, niesprawiedliwą krytyką i poglądami „pachnącymi herezją". Dziś nie sposób wyobrazić sobie, że odszedł i nie skrytykuje więcej z odległej Tybingi nikogo i niczego, dając nam do myślenia.

Chyba jednak warto było go słuchać. Tak jak to zrobił Benedykt XVI. 24 września 2005 roku, zaledwie kilka miesięcy po objęciu steru łodzi Piotrowej, zaprosił go do siedziby papieskiej w Castel Gandolfo i rozmawiali cztery godziny. I nie mówiono wtedy ani o nieomylności papieskiej, ani o celibacie, ani o święceniach kobiet, ani o środkach antykoncepcyjnych. O rehabilitacji teologa Hansa Künga też nie. Dwaj dawni koledzy z Tybingi (Badenia-Wirtembergia w południowo-zachodnich Niemczech), po której ponoć jeden poruszał się alfa romeą, a przyszły papież rowerem, długo rozmawiali o stosunku nauk przyrodniczych do wiary chrześcijańskiej oraz o tym, czy istnieje światowy etos (Weltethos) i czy jego odkrywanie nie przypomina jakiegoś oświeceniowego konstruowania religii naturalnej na miarę ludzkiego rozumu.

Ja również nie potrafię myśleć w tych dniach o Hansie Küngu inaczej niż o myślicielu – księdzu, filozofie i teologu – dzięki któremu sporo się dowiedziałem i zrozumiałem. Przyznaję, nie trawiłem Rahnera (1904–1984), niemieckiego teologa, którego myśl znacząco wpłynęła na II sobór watykański. Z trudem chwytałem von Balthasara (szwajcarskiego jezuitę, który z kolei nie został nawet zaproszony do udziału w obradach II soboru watykańskiego; żył w latach 1905–1988) i Metza (1928–2019), ucznia Rahnera. W ten sposób z niemieckojęzycznych teologów katolickich pozostawali...