Pięć przykazań w lodowym piekle

źródło: BEW

źródło: materiały prasowe

Jeśli chodzi o dowodzenie wyprawą badawczą, dajcie mi Scotta; jeśli chcesz, żeby wyprawa przebiegła szybko i sprawnie – Amundsena, ale jeśli jesteś w beznadziejnym położeniu, padnij na kolana i módl się o Shackletona.

Ernest Shackleton pod wieloma względami był nieudacznikiem. Jeśli chodzi o wyprawy polarne, po raz pierwszy spróbował swoich sił w 1901 roku, kiedy dołączył do ekspedycji pod kierownictwem Roberta Falcona Scotta, który miał nadzieję jako pierwszy zdobyć biegun południowy – miejsce, według jego słów, „nietknięte dotąd ludzką stopą, niewidziane przez ludzkie oko".

Scott, oficer brytyjskiej marynarki, był nieugiętym i śmiałym dowódcą, zaangażowanym w rozwój nauki. Bywał jednak również dogmatyczny, chłodny i brutalny, a swoich ludzi trzymał żelazną ręką, zarządzając nimi tak, jak przywykł do tego w wojsku. Pewnego razu kazał zakuć kucharza w kajdany za niesubordynację, z komentarzem, że taka kara budzi w człowieku „płaczliwą pokorę". Shackletonowi, który przez dekadę służył w marynarce handlowej, trudno było zaakceptować tak apodyktyczne podejście.

Kto jest większym durniem?

W lutym 1902 roku grupa założyła pierwszy obóz na zamarzniętym wybrzeżu Antarktydy. Na tym kontynencie występują dwie pory roku: lato, trwające od listopada do lutego, i zima. Nachylenie Ziemi sprawia, że przez większość lata jest tu jasno również w nocy. Zimą panują całkowite ciemności, a warunki są jeszcze bardziej wrogie człowiekowi – pewnego roku w lipcu odnotowano temperaturę minus 89 stopni Celsjusza. Scott czekał więc do...