Bagdad 2004

Spotkałam kiedyś komunistów, którzy mnie uratowali. Był przełom lat 2003 i 2004, wojna w Iraku nie trwała jeszcze roku, a ja pracowałam przez kilka miesięcy w Jordanii. Można by nawet powiedzieć, że pojechałam na Bliski Wschód na saksy. Fundacja IDEE w Warszawie została wtedy właśnie rozszarpana przez dwie panie, które potem zrobiły doskonałe kariery w służbie państwowej i miejskiej, a ja zostałam przez nie podana do sądu pracy za dyscyplinarne wyrzucenie ich z pracy. Wprawdzie proces wygrałam – ale dopiero po 12 latach, a w międzyczasie Instytut IDEE i ja osobiście znaleźliśmy się w bardzo trudnej sytuacji finansowej. Przyjęłam więc propozycję pracy w Ammanie, polegającej na ewaluacji związków zawodowych w Iraku. Z Bagdadu przywożono autobusami po kilkunastu byłych związkowców, byłych, gdyż oczywiście za Saddama Husajna nie było wolnych, niezależnych...

14 lutego – pamiętam tę datę, bo byłyby to urodziny mojego taty – wyleciałam z Ammanu do As-Sulajmanijja, stolicy irackiego Kurdystanu, najspokojniejszego miejsca w całym kraju. Tego dnia jednak lotnisko zostało ostrzelane i mały samolot ONZ wylądował niespodziewanie w Bagdadzie. Tam wszyscy pasażerowie się jakoś szybko rozeszli, a mnie wysocy żołnierze z napisem „Samoa" zaczęli tłumaczyć, że ani nie mogę wyjechać z lotniska bez wizy, ani nie mogę zostać na lotnisku, a też i żadne samoloty już do następnego dnia nie będą wylatywały. Zdesperowana pytałam ich nawet, czy nie mają jakiegoś aresztu, gdzie bym mogła przenocować, ale rozmowę usłyszała...