Język futbolu

źródło: materiały prasowe

W warszawskiej Lidze Fanów (na zdjęciu) można doliczyć się 23 narodowości. Ale to i tak nic przy skupionej na integracji Etnolidze, gdzie gra 500 zawodników i zawodniczek ze 113 krajów

Na warszawskich boiskach przybywa obcokrajowców. Coraz częściej można spotkać nie tylko Ukraińców, Białorusinów czy Turków, ale i Brazylijczyków, Nigeryjczyków czy nawet Afgańczyków. – Ludzie najpierw przychodzą, bo mają piłkę w genach, później okazuje się, że tak łatwiej kogoś poznać, futbol na pewno pomaga w nowym miejscu – mówi Omar.

Sobotnie popołudnie, słońce za chmurami, czasami przez chwilę popada deszcz. Na orliku na warszawskim Ursynowie kończy się mecz, zaraz będzie kolejny. Języka polskiego tu dziś mało; przed grą, przy rozgrzewce i taktycznych ustaleniach dominuje angielski, później, przy rozgrywce, wyłapuję też hiszpański, turecki i najdonośniejszy – arabski. Wychwytuję też imiona: Ahmed, Ewa, Faisal, Laura, Azamat. Za linią boczną kręci się postawny mężczyzna, po rysach twarzy i wykrzykiwanym co chwila „yalla" (arabskie „szybciej", „dawaj") obstawiam, że pochodzi z Bliskiego Wschodu bądź Maghrebu. To jeden z zawodników, ale dziś nie gra, leczy kontuzję kolana, przyjechał rozerwać się i kibicować koleżankom oraz kolegom. Ale tego dowiem się dopiero po meczu, przez obie 40-minutowe połówki spotkania jest skoncentrowany tylko na boisku, dopinguje równo swoich i przeciwników.

Po ostatnim gwizdku i pamiątkowym zdjęciu przysiadamy z boku i rozmawiamy. Ma na imię Omar, jest Marokańczykiem, do Polski przeprowadził się trzy lata temu, skusiła go oferta pracy, jest analitykiem danych. Jeszcze zanim wsiadł w samolot, miał już rozeznanie, gdzie i z kim będzie mógł tu grać w piłkę. Bo u siebie grał od dziecka, „jak każdy". – Wiedziałem, że przylatuję we wtorek, a w piątek gram pierwszy mecz z moją nową drużyną – wyjaśnia. Skąd ten pośpiech? Omar patrzy z lekkim niedowierzaniem, pytanie traktuje jako...