wymacać bagnetem czerwonoarmisty

źródło: BEW

Lenin przemawia do żołnierzy Armii Czerwonej, zanim wyruszą na front polsko-rosyjski. 5 maja 1920 r.

źródło: materiały prasowe

Dowódcy Armii Czerwonej w 1920 roku Aleksandr Jegorow i Borys Szaposznikow nie mieli wątpliwości, że dobić Polskę można było, tylko dochodząc w końcu do Krakowa.

Od autora:

W nowym, zasadniczo poszerzonym wydaniu „Polski i trzech Rosji" do analizy polityki wschodniej Piłsudskiego do kwietnia 1920 roku dodana została część poświęcona przełomowym wydarzeniom lata tego roku: okresowi ofensywy polskiej na Kijów, uderzenia Armii Czerwonej „przez trupa białej Polski" – na Zachód, a wreszcie sowieckiej geopolitycznej klęski.

Tu przytaczam fragment tej części, przedstawiający okoliczności podjęcia najważniejszej decyzji przez sowieckie kierownictwo: decyzji o odrzuceniu oferty brytyjskiej z 11 lipca 1920 roku. Przypomnijmy – w nocie, podyktowanej owego dnia przez premiera Davida Lloyda George'a, a podpisanej przez nominalnego szefa Foreign Office i wysłanej do Moskwy, padła propozycja oddania „za darmo" ziemi Rzeczypospolitej aż do Bugu, w tym Galicji Wschodniej ze Lwowem, na pastwę sowieckiej ekspansji. Brytyjski premier oczekiwał tylko jednego faktycznie ustępstwa sowieckiego: zatrzymania Armii Czerwonej na tej granicy („linii Curzona") i rezygnacji z eksportu rewolucji – przez „trupa Polski" – do Niemiec. Lloyd George chciał zaprosić czerwoną Moskwę do nowego „koncertu mocarstw" i prowadzić na ten temat dalsze rozmowy w Londynie.

Nad odpowiedzią na tę propozycję miał debatować zwołany przez Lenina Komitet Centralny partii bolszewickiej, który miał wesprzeć decyzje podejmowane w czteroosobowym wówczas Biurze...