Arminiusz wódz Cherusków

autor zdjęcia: Guenter Albers

źródło: Shutterstock

Pomnik Arminiusza w Detmold wzniesiony w 1875 r. dla uczczenia wodza Cherusków

źródło: Peace Palace Library/Wikipedia

Namiestnik Germanii Warus nie przewidział zdrady Arminiusza, dlatego 9 września 9 r. n.e. w bitwie w Lesie Teutoburskim Rzymianie ponieśli klęskę

Dla Rzymian był zdrajcą gorszym od Brutusa. Ten obywatel rzymski, ekwita i zasłużony weteran, wykorzystując swoją wiedzę o rzymskiej taktyce, poprowadził własnych towarzyszy broni ku straszliwej pułapce.

Wszelkie informacje o plemionach germańskich są wyłącznie pochodzenia rzymskiego i znajdują się w dziełach historyków Gajusza Wellcjusza Paterkulesa, Publiusza Korneliusza Tacyta i Kasjusza Diona. W I wieku Tacyt napisał dzieło „Germania", w którym opisywał plemiona germańskie wywodzące swoje pochodzenie od Indoeuropejczków zamieszkujących tereny między Morzem Czarnym a Morzem Kaspijskim. Prawdopodobnie postępujące stepowienie tych obszarów spowodowało migrację części tych społeczności na zachód. Na przełomie II i I tysiąclecia p.n.e. zaistnieli oni już jako osadnicy na terenach Półwyspu Jutlandzkiego, Wysp Duńskich, obecnego Szlezwiku-Holsztynu i południowych regionów Skandynawii. Następnymi kierunkami były: na północy Skandynawia, a na południu – tereny nazwane Germanią.

Na zachód ruszyli Ingweonowie, Istewonowie i Herminonowie, czyli plemiona Fryzów, Anglów, Warynów, Batawów, Cherusków, Ubiów, Swewów, Markomanów, Kwadów, Longobardów i innych. W kierunku wschodnim posuwały się plemiona Gotów, Gepidów, Wandalów i innych.

Nie ustalono dokładnie, skąd wzięła się nazwa Germania. Historycy przypuszczają, że nazwy tej jako pierwszy użył grecki filozof ze szkoły stoickiej Posejdonios z Apamei (135 r. p.n.e. – 51 r. p.n.e. ). Ten wszechstronny uczony był...