Izba Dyscyplinarna musi zniknąć?

Reputację łatwiej stracić, niż odzyskać, więc TSUE nie dopatrzył się w ID cech niezależnego sądu.

Po orzeczeniach Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 14 i 15 lipca 2021 r. wrócił nieco już zapomniany temat Izby Dyscyplinarnej Sądu Najwyższego. Zewsząd płyną głosy o konieczności zawieszenia jej działalności. Sędziowie masowo podpisują stosowny apel. Pojawiło się nawet – chyba cokolwiek przedwczesne – zawiadomienie o przestępstwie w związku z uchyleniem zarządzenia pierwszej prezes SN o wstrzymaniu prac izby. Nawet premier Morawiecki wspomniał o potrzebie korekty systemu dyscyplinarnego sędziów. W podobnym tonie wypowiedziała się pierwsza prezes SN. Minister sprawiedliwości i wiceprezes Trybunału Konstytucyjnego postulują za to obronę ID do ostatniego naboju.

Wyścig z TSUE

Zarzuty stawiane ID są powszechnie znane. Chodzi m.in. o specyficzne usytuowanie ustrojowe. Ma ona bardzo szeroką autonomię, praktycznie jest więc odrębnym sądem, tylko nominalnie pozostającym w strukturach SN. Po części uzasadnia to potrzeba obiektywizmu i niezależności wobec innych sędziów SN, jednak może to budzić wątpliwości. Co więcej, ID otrzymała – nie wiedzieć czemu – wyłączność orzekania o stosunku pracy sędziów SN, choć nijak się to ma do spraw dyscyplinarnych. Nadto sędziowie ID otrzymują dodatek specjalny w wysokości 40 proc., co tylko częściowo daje się wytłumaczyć zakazem podejmowania dodatkowego zatrudnienia. Przesadą, co prawda, zdaje się twierdzenie, że jest to sąd specjalny...