Pierwszy po Bońku

autor zdjęcia: JAKUB ZIEMIANIN

źródło: 400mm.pl / NEWSPIX.PL

Zbigniew Boniek rządził w PZPN przez dziewięć lat. Na trzecią kadencję kandydować już nie może

Pierwszy, lekarz Edward Cetnarowski, to zarazem prezes Cracovii, jeden z pionierów futbolu w Polsce po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku. Drugiego, generała Władysława Bończę-Uzdowskiego, wybrano nieprzypadkowo po przewrocie majowym marszałka Piłsudskiego.

Kiedy po wojnie władza ludowa nie wykształciła jeszcze swoich działaczy, musiała z obrzydzeniem przystać na sanacyjnych. Prezesem został Tadeusz Kuchar, wrócił Bończa-Uzdowski, a przez dwa lata prezesem był nawet przedwojenny piłkarz ligowy, uczestnik wojny z bolszewikami i oficer dywizji pancernej generała Stanisława Maczka, inżynier Andrzej Przeworski.

Ale żeby się Polakom w głowach nie poprzewracało, w roku 1951 prezesem PZPN został również uczestnik wojny polsko-bolszewickiej, tyle że walczący po drugiej stronie Rosjanin Jurij Bordziłowski. Zrobiono z niego Polaka Jerzego Bordziłowskiego. Oczywiście nikt go nie wybierał, w dzisiejszym znaczeniu tego słowa.

Garnitur na wyjazd

Na przełomie lat 50. i 60. ubiegłego wieku, już po dojściu do władzy Władysława Gomułki, przyszła moda na działaczy robotniczych. Prezesami zostali więc: Stefan Glinka, związany z robotniczym klubem Skra Warszawa, a po nim Ślązak Wit Hanke, który przeszedł drogę od Komunistycznej Partii Polski po szlak bojowy z armią Władysława Andersa i członkostwo w Komitecie Centralnym PZPR. Bardzo go szanowano na Śląsku za jego starania na rzecz piłki.

Członkiem KC PZPR był również kolejny prezes, wywodzący się z Sosnowca Wiesław Ociepka. Nie wiadomo co bardziej lubił: piłkę czy władzę. Został ministrem spraw wewnętrznych, zginął w katastrofie lotniczej pod Szczecinem.

Większość...