Między euforią a tragedią

autor zdjęcia: LOIC VENANCE/AFP

źródło: Rzeczpospolita

Szwedzcy triumfatorzy: z lewej Ruben Östlund (Złota Palma za „Triangle of Sadness”) i Tarik Saleh (nagroda za najlepszy scenariusz – „Boy from Heaven”)

autor zdjęcia: CHRISTOPHE SIMON/AFP

źródło: Rzeczpospolita

Od prawej: Thierry Fremaux dyrektor festiwalu w Cannes, Jennifer Connelly i Tom Cruise podziwiają przelatujące myśliwce podczas premiery filmu „Top Gun. Maverick”

Gdyby chcieć opisać Cannes 2022 dwoma słowami, należałoby powiedzieć: absolutne szaleństwo. Ludzie ostentacyjnie całowali się i przytulali na powitanie. A co naprawdę chcą powiedzieć w trudnych czasach artyści?

Festiwal postanowił odbić się od ostatnich dwóch lat. Zapomnieć o koronawirusie i ograniczeniach. O roku 2020, gdy impreza w ogóle się nie odbyła, a dyrektor artystyczny Thierry Fremaux ogłosił tylko listę filmów zakwalifikowanych do programu oficjalnego. I o roku 2021, w którym rytm dni dyktował covid: zaświadczenia o szczepieniu i testy przeprowadzane co 48 godziny.

W tym roku też jadąc do Cannes włożyłam do walizki 20 maseczek. Po kilku dniach tej jednej, dyżurnej, niemal nie wyjmowałam z plecaka, bo mimo rekomendacji nikt tego nie robił. Tłumy zbierały się pod Pałacem Festiwalowym, przelewały się przez nadmorski bulwar Croisette, siedziały przy wystawianych na ulice restauracyjnych stolikach. Ludzie chciwie próbowali nadrobić to, co stracili przez ostatnie dwa lata.

Kolacja z Robertem De Niro

Cannes chciało zapomnieć o pandemii, wirusach, chorobach. Chciało bawić się i cieszyć z odzyskanej wolności. Przez dwa tygodnie na Croisette od rana gromadzili się gapie, którzy próbowali sobie zapewnić dobre miejsca obserwacyjne na popołudniowe i wieczorne premiery. Za barierkami nieopodal Pałacu Festiwalowego wyrósł las drabinek i krzeseł ustawianych przez fotografów. Na czerwonym dywanie trwała istna parada garniturów i sukni – w tym roku wyjątkowo...