Bez parytetów się nie obejdzie

autor zdjęcia: twitter

źródło: Rzeczpospolita

Potrzebujemy narzędzi, które uregulują nasze współżycie we wspólnocie pragnącej uwolnić się od białego, heteronormatywnego patriarchatu. Musimy zrozumieć, że liberalizm nie jest równoważny z prawem mocniejszego – pisze publicystka.

Gdy na początku XXI w. rozgorzała w Polsce dyskusja o wprowadzeniu parytetów na listach wyborczych, miałam mieszane uczucia. Pamiętam, jak moja mama wygłosiła wtedy obawy – bardzo podobne do tych zaprezentowanych przez Marka Migalskiego w jego ostatnim felietonie w „Rzeczypospolitej” („Delikatna sprawa”, 28 czerwca) – że tego typu rozwiązanie spowoduje, że na listach wyborczych pojawią się kobiety z tzw. łapanki i w praktyce przełoży się to na dyskryminowanie lepiej do pełnienia tych funkcji przygotowanych mężczyzn.

Ministry u Zapatero

Mniej więcej w tym samym czasie na moich oczach powstał pierwszy w historii Hiszpanii rząd, w którego skład wchodziło tyle samo mężczyzn i kobiet, a na jego czele stanął socjalista José Luis Zapatero. Z początku cały eksperyment obserwowałam z dużą dozą niepewności, poddawałam ministry bardziej skrupulatnej ocenie niż ich kolegów z rządu.

Jednak parytet zastosowany w Hiszpanii wpłynął na mnie dwojako. Po pierwsze, kobiety na stanowisku ministerialnym przestały stanowić dla mnie kuriozum. Z drugiej zaś strony zrozumiałam, że ich kompetencje lub ich brak nijak mają się do płci, jaką prezentują. Bo...