Kontrrewolucja we mgle

autor zdjęcia: Jacek Szydłowski/Forum

źródło: Rzeczpospolita

Piątek, 13 stycznia. Sejm zagłosował właśnie za przyjęciem ustawy o Sądzie Najwyższym. W opozycji zacznie się za chwilę atak na ugrupowanie Szymona Hołowni, który wybrał kurs na antypisowski radykalizm i wyłamał się ze wspólnego frontu w tej sprawie

Dzisiejsza opozycja to jeden Tusk, dwójmyślenie, kilka awantur i zero wspólnego programu.

Fala pouczeń wobec Szymona Hołowni ze strony pozostałych partii opozycyjnych nacechowana jest autentycznie złą emocją. Pojawiła się wtedy, gdy jego posłowie zagłosowali 13 stycznia przeciw ustawie o Sądzie Najwyższym, czyli tak naprawdę przeciw kompromisowi z Unią Europejską, który ma odblokować środki z Krajowego Planu Odbudowy. Padają złośliwości o „polityku w krótkich spodenkach”, powtarza się jak na komendę uwagi o jego małym doświadczeniu itd.

Powody wściekłości są realne, skoro liderzy czterech partii liberalnej i lewicowej opozycji umówili się wcześniej, że zajmą wspólne stanowisko w tej sprawie. Hołownia dał swoim nielicznym parlamentarzystom sygnał, aby spróbowali jednak licytacji na radykalizm. Dodajmy: ewidentnie wbrew zdrowemu rozsądkowi. Stanowisko Donalda Tuska to żadna kapitulacja, tym razem jego analiza jest pewnie prawidłowa. Obalenie tej ustawy przez opozycję, która sama uczyniła z pieniędzy na KPO niemal fundament toczącej się już kampanii (Polska bez nich ma się zawalić), mogło być nieczytelne dla znacznej części elektoratu opozycji. Tyle że tym razem to Hołownia celuje w pozyskanie tych, którzy rozumują kategoriami totalnej walki i przekonania, że „czym gorzej, tym lepiej”.

Czy to rozumna taktyka w momencie, kiedy na co dzień trudno jest przebić toksyczną wojowniczością Tuska, a Hołownia...