Na Berlin!

źródło: Rzeczpospolita

Hankę koniec wojny zastaje w niemieckim domu gdzieś na przedmieściach Berlina, gdzie oczekując kolejnych walk, rozłożyła centralę. Przez okno widzi gałąź kwitnącej wiśni, za oknem słyszy strzały – tym razem zamiast do ludzi żołnierze strzelają z radości.

Mamusiu, Halina pisała mi, że mamusia płacze za mną, proszę nie płakać, ze mną się nic nie stanie, ja się już przyzwyczaiłam żyć po wojskowemu, na pewno się zobaczymy, gdy tylko fryc będzie rozbity” – pisała podporuczniczka Emilia Gierczak, jedna z dowódczyń męskich oddziałów, z okolic Warszawy w okolice koła polarnego. Po walkach o Pragę awansowała, po wyzwoleniu Warszawy swój pluton fizylierów poprowadziła dalej na zachód. Po przekroczeniu granicy polsko-niemieckiej napisała: „Kochana Mamusiu, już jestem tak daleko, nigdy nie myślałam tu być, jestem na terytorium niemiec [pisowania oryginalna – przyp. red.], bijemy szwaba. Mamusiu na pewno byście mnie nie poznali, podobna jestem na mężczyznę. Dzisiaj posłałam Wam 800 rubli, one się Wam przydadzą, a mnie w ogóle niepotrzebne są pieniądze” .

A po przełamaniu Wału Pomorskiego, dwa dni po swoich dwudziestych urodzinach: „Ja trochę choruję na grypę, bardzo słabo się czuję i ledwo łażę. U nas już prawie wiosna, padają często deszcze, błoto po kolana. Wszędzie pustki, ludzi cywilnych nie ma, pouciekali. Wiosna nastaje, a mnie często smutno, tęskno mi za Wami. Nocą, gdy się przebudzę, zawsze mi Broniu stoi przed oczyma, taki smutny, nędzny. Boże, cóż ja będę robić, z tęsknoty zdechnę. Frydziu, powiedz mamusi, niech się nie martwi. Bóg da, ja żywa i zdrowa do Was...