uwolnijcie się od gniewu

autor zdjęcia: alexkoral/Shutterstock

źródło: Rzeczpospolita

Corporibus, sequi cone id qui core sum, sin cuptatia perio. Ut et estius ium rerum int rectota quisit porestoriti dit ut labo. Itatiberum ex et aut ut as assiminctem erum quiam, sum fuga. Nem

źródło: Rzeczpospolita

Ludzie mówią o psychopatach tak, jakby byli „szaleńcami”, ale konotacją „szaleństwa” jest „irracjonalność”, a psychopaci tak nie postępują.

Idąc nocą ciemną, opustoszałą ulicą, wydaje nam się, że w odległych cieniach za sobą dostrzegamy ruch. Czy może nas śledzić jakiś oprych? Nasz umysł przechodzi w przetwarzanie w „trybie strachu”. Nagle dużo wyraźniej słyszymy szeleszczące lub skrzypiące dźwięki, których normalnie byśmy nie zarejestrowali. Nasze planowanie przenosi się do teraźniejszości, a cele i priorytety ulegają zmianie. Uczucie głodu znika; ból głowy zostaje stłumiony; koncert, na który niecierpliwie czekaliśmy dzisiejszego wieczoru, nagle wydaje się nieważny.

(…) stan lęku prowadzi do pesymistycznego błędu poznawczego; kiedy zaniepokojony mózg przetwarza niejednoznaczne informacje, wybiera te bardziej pesymistyczne spośród możliwych interpretacji. Przypomnijmy sobie, że strach jest podobny do lęku, ale powstaje jako reakcja na konkretne i aktualne zagrożenie, a nie jako oczekiwanie na możliwe przyszłe niebezpieczeństwo. Nie jest więc niespodzianką, że strach wywiera podobny wpływ na nasze kalkulacje umysłowe: interpretując bodźce zmysłowe, przypisujemy niepokojącym możliwościom wyższe niż zwykle prawdopodobieństwo. Idąc ciemną ulicą, zastanawiamy się, czy ten dźwięk to odgłos kroków kogoś podążającego za nami. Takie pytania dominują w tej chwili w naszym myśleniu.

W pewnym poglądowym badaniu dotyczącym strachu naukowcy wywołali strach u badanych,...