Katarzyna wielka

autor zdjęcia: Bettmann Archive/getty images

źródło: Rzeczpospolita

Katharine Hepburn (12 maja 1907 – 29 czerwca 2003) na zdjęciu z 1932 roku – to wtedy, wypatrzona przez łowcę talentów z Los Angeles, z impetem wkroczyła do branży kinematograficznej

Nikomu w branży nie schlebiała. Przecierała szlak aktorkom w branży zdominowanej przez mężczyzn, których noszone przez nią spodnie doprowadzały do szału. Często powtarzała, że nie żyła jak kobieta – żyła jak człowiek.

W „Aviatorze” (2004) Katharine Hepburn (grana przez Cate Blanchett) towarzyszy Howardowi Hughesowi (Leonardo DiCaprio) na czerwonym dywanie podczas uroczystej premiery filmu . To on, wykonawszy w rekordowym czasie lot dookoła świata, znajduje się w blasku fleszy, co ona – wyraźnie zazdrosna – komentuje zgryźliwie i bez domieszki ironii: „Dotąd sława była moją domeną”. Kilka lat później, gdy Hepburn jest już u szczytu popularności, a Hughes osiąga apogeum szaleństwa, odbywają dramatyczną rozmowę przez dziurkę od klucza, która przedstawia ją w zupełnie innym świetle: jako kobietę nad wyraz troskliwą i empatyczną. Nie ma większego znaczenia, czy któraś z tych dwóch sytuacji rzeczywiście miała miejsce. Ważne jest to, że obie doskonale oddają niejednoznaczność zmarłej przed dwudziestoma laty aktorki: dla świata Katharine, dla najbliższych – po prostu Kate.

Hepburn wielokrotnie powtarzała, że wiodła przednie życie. Dorastała w prawdziwie sielskiej atmosferze stanu Connecticut, który wciąż pewnie pamiętał okres konstytuowania się purytańskiej Ameryki. Nowoczesny związek rodziców zawsze stawiała za wzór do naśladowania. Oboje wykształceni, oboje społecznie zaangażowani. Ojciec był wziętym lekarzem urologiem, który za cel postawił sobie edukowanie społeczeństwa w kwestii chorób przenoszonych drogą płciową, matka – tuż po ukończeniu Bryn Mawr, pierwszej uczelni w Stanach...