(Nie)zapomniana pandemia

Jeśli za państwem kolejny tydzień pracy wykonywanej z domu, bez konieczności przebijania się przez korki w drodze do biura, to jest to jedna z przyjemniejszych konsekwencji Covid-19. Po pandemii, która formalnie 1 lipca odchodzi w Polsce do przeszłości, zostały nam nie tylko nowe przepisy kodeksu pracy, ale i pewne zwyczaje, zmiany w języku oraz przewlekłe problemy zdrowotne.

Czy pamiętają państwo, gdzie trzymają maseczkę? W kieszeni? W torebce? W samochodowym schowku? Czy dzisiaj weszliby państwo do windy, którą jedzie siedem osób i w której nie ma szans, by utrzymać choćby półmetrowy dystans? Kiedy ostatnio robili państwo zakupy w foliowych rękawiczkach? A na przywitanie następuje uścisk dłoni czy tylko gest „żółwika”?

Wraz z końcem czerwca w Polsce przestał obowiązywać stan zagrożenia epidemicznego. Został wprowadzony na początku marca 2020 r., szybko zastąpił go stan epidemii, uzasadniony jeszcze większym niebezpieczeństwem, jakim dla naszego zdrowia mógł być wtedy koronawirus. Łagodniejszy stan zagrożenia epidemicznego wrócił rok temu. Teraz znika i on – oby już na dobre.

Dla wielu osób niezbitym argumentem, że pandemia dobiegła końca, był komunikat Światowej Organizacji Zdrowia z 5 maja 2023 r., w którym WHO ogłosiła, że Covid-19 nie jest już globalnym zagrożeniem dla zdrowia publicznego. Słabiej przebiła się wtedy informacja zapisana w komunikacie mniejszą czcionką: koronawirus wciąż może być śmiertelnym zagrożeniem w pewnych regionach, zwłaszcza na Bliskim Wschodzie oraz tam, gdzie niski jest odsetek zaszczepionych osób, a także dla grup ryzyka, czyli przede wszystkim dla seniorów i pacjentów z obniżoną odpornością, którzy teraz chorują najciężej.

Covid to już przeszłość?...