Królewskie sporty

autor zdjęcia: materiały prasowe

źródło: Rzeczpospolita

Detal tzw. Reliefu Skarbca Persepolis przedstawiający Wielkiego Króla i następcę tronu podczas królewskiej audiencji

źródło: Rzeczpospolita

Perskie elity popadły w obsesję na punkcie pozycji zajmowanej na dworskiej orbicie Wielkiego Króla, zapominając, że są w istocie więźniami w złotej klatce.

Achemenidzcy Wielcy Królowie sięgali po sformalizowaną etykietę i ceremoniał dworski dla wytworzenia szczególnej aury wokół tronu. Rozbudowane rytuały służyły dystansowaniu króla od jego poddanych. Nawet dworzanie mieli bardzo ograniczony dostęp do osoby króla i mogli rozmawiać z nim tylko podczas ściśle kontrolowanej ceremonii audiencyjnej, w której nadrzędną rolę odgrywały kwestie bezpieczeństwa i etykiety. Aby dostąpić zaszczytu posłuchania u króla, zarówno dworzanie, jak i goście musieli przejść surową kontrolę bezpieczeństwa i wykazać się doskonałą znajomością protokołu pałacowego dla zagwarantowania, że będą zachowywać się godnie i w obecności monarchy przestrzegać ustalonych reguł.

Możemy wyobrażać sobie Wielkiego Króla, w strojnych szatach jako aktora we wspaniałej królewskiej sztuce, a jego dworzan jako statystów i widzów. Myślenie o dworze w kategoriach teatru nie jest, rzecz jasna, niczym nowym. Historycy i inne osoby piszące o dworze Ludwika XIV w Wersalu, na przykład, nie potrafili oprzeć się porównywaniu go z teatrem. Jest to bardzo stosowna metafora. Sama królowa Anglii Elżbieta I oświadczyła: „My, książęta, stoimy na scenach, obserwowani przez cały świat”, dając do zrozumienia, że monarchowie postrzegali się jako...