Na wyniszczenie

autor zdjęcia: Aris Messinis/AFP

źródło: Rzeczpospolita

Jeszcze zimą dowódcy skarżyli się na nowych żołnierzy z mobilizacji, że zbyt łatwo wpadają w panikę, i domagali się tych, „co chcą walczyć, a nie tych, co muszą”. Ale ochotników już nie ma, kto chciał się zgłosić do wojska, zrobił to wcześniej. Teraz żołnierze są już tylko z poboru.

Przylepiwszy się do »cieplika« (termowizjera na podczerwień – red.), od razu zobaczyłem nasz cel, wśród przysadzistych krzaków błyszczała końcówka palącego się papierosa. – Azymut 90, dystans 1200 metrów – nie zdążyłem dopowiedzieć do końca, jak sąsiedzi już otworzyli ogień. – Punk, punk, punk – zagadał MK-19 (amerykański wyrzutnik granatów), sypiąc odłamkowymi, zmieszanymi z dymnymi. Jakąś minutę potrzebowaliśmy, by wystrzelić magazynek” – ukraiński żołnierz barwnie opisuje kolejny, sierpniowy patrol gdzieś na tysiąckilometrowym froncie.

Noc w noc żołnierze podkradają się do pozycji przeciwnika i ostrzeliwują go, usiłując wystraszyć i odpędzić w głąb. Albo przydusić, by otworzyć drogę swoim zwiadowcom wracającym z dalekiego rajdu. „Dwójka ma jednego 300-nego, czwórka – trzech, w tym jeden ciężko” – meldują sąsiedzi, wycofując się na swoje pozycje. „300” to w armijnym slangu ranny, „200” – zabity.

Noc po nocy krew wsiąka w step. Ale wszystko to nazywa się „wojną pozycyjną” i „brakiem istotnych zmian w przebiegu linii frontu”.

I nic się nie dzieje

Na zapleczu, w odległych o kilka kilometrów ruinach miasteczka jest punkt pomocy medycznej, dokąd znoszą rannych z okopów. Przed drzwiami wejściowymi, w drzwiach, za drzwiami, wszędzie stoją brudne...