Zmierzyć niemierzalne

autor zdjęcia: NAC

źródło: Rzeczpospolita

Zegar na przedwojennym stadionie Wisły Kraków służył także jako dodatkowa trybuna

autor zdjęcia: Omega

źródło: Rzeczpospolita

Kamera do fotofiniszu z igrzysk w Sankt Moritz i Londynie w 1948 r.

autor zdjęcia: Omega

źródło: Rzeczpospolita

Narciarskie Mistrzostwa Świata FIS Zakopane 1939. Komisja sędziowska z chronometrami Omegi w trakcie pracy

Czas. Jest z nami od zawsze. I choć – zagłębiając się w teorie fizyczne – można do jego upływu mieć podejście względne, to jednak najbardziej przekonuje nas jego bezsporność. Także w świecie sportu.

Citius, altius, fortius, czyli: szybciej, wyżej, mocniej – tak brzmi zawarte w trzech słowach motto współczesnego olimpizmu. Proste, ale jakże czytelne. W sporcie od zawsze przecież najważniejsze były szybkość, skoczność i siła. Aby jednak zwycięzca mógł odczuwać pełnię szczęścia z faktu bycia najlepszym, aby pokonani z godnością przyjęli porażkę, muszą być spełnione także inne kryteria. Wszyscy sportowcy muszą mieć równe szanse, nad przebiegiem ich zmagań muszą czuwać niezawiśli sędziowie, a osiągane przez zawodniczki i zawodników wyniki nie mogą budzić wątpliwości – ich prezentacja musi być poprzedzona perfekcyjnymi pomiarami.

„Jeśli pragniesz, me serce, o igrzyskach śpiewać…”

Już stoją na starcie. Przed nimi dystans jednego stadionu. Będą biec bez pokonywania żadnych zakrętów, łuków. Prosta droga do nieśmiertelności. Jeden stadion. 600 stóp olimpijskich. 192 metry. Z pobliskich pagórków i wzgórz, gdzie usytuowały się tysiące widzów, dochodzi lekki szmer emocji. Wszak finał zawsze wzbudza największe zainteresowanie. Wystartowali. Obłok piaszczystego pyłu, który wzniecili swym ruchem, podąża za nimi. Są już na półmetku. Bose stopy coraz szybciej uderzają w klepisko. Jeszcze tylko kilkanaście kroków, jeszcze kilka… Wreszcie meta. Kto wygrał? Oto on! Koroibos...