Najważniejsze, że mogę wyjść z domu

źródło: Rzeczpospolita

Do klubokawiarni toMy w Warszawie częściej zaglądają przypadkowi przechodnie niż okoliczni mieszkańcy

Pracuję ósmy rok, lubię bardzo, jak jest dużo pracy, robienie kawy, espresso, cappuccino, gorącej czekolady, krojenie ciasta, sałatkę robiłam, tortille – wylicza Zuza niemal jednym tchem, choć z mówieniem ma trudności.

W publikacji „Praca i zatrudnienie osób z niepełnosprawnością intelektualną” Karolina Pawłowska-Cyprysiak i dr Katarzyna Hildt-Ciupińska powołują się na badania, z których wynika, że „grupa ta postrzegana jest najczęściej jako: smutna, cierpiąca, nieprzewidywalna, powolna, potrafiąca kochać i zaprzyjaźnić się, ale również: agresywna, o niechlujnym wyglądzie, słaba, lękliwa, nerwowa, samotna, wycofująca się, niepewna siebie, niezadowolona z życia”. Oraz że w związku z powyższym zaledwie 3,1 proc. z nich ma stałą pracę.

Wśród tych szczęśliwców są Łukasz, Mateusz i Marta, zatrudnieni w klubokawiarniach w Warszawie i Częstochowie. Opowiadają „Plusowi Minusowi” o swoich doświadczeniach zawodowych.

Łukasz: – Kiedyś marzyłem, żeby pracować w salach weselnych, trochę się spełniło, bo pracuję w klubokawiarni. Już nie mam marzeń. Koncentruję się na tym, co teraz.

Mateusz: – Nie zawsze osoba z papierami (niepełnosprawnością – red.) może znaleźć pracę. Ja w ogóle się cieszę, że fundacja chce ze mną współpracować. Tutaj (w klubokawiarni) przynajmniej wszystko jest ustabilizowane, mogę w swoim tempie robić.

Marta: – Fajnie jest mieć pieniądze, coś własnego. I czegoś się w życiu nauczyć, żeby móc się usamodzielnić. Poradzić sobie, jak kiedyś zabraknie rodziców, nie musieć prosić kogoś o pomoc.

1.

Częstochowa, ul. Przemysłowa, róg...