Fajna Polska, ale nie dla robotnika

źródło: Rzeczpospolita

Rys. Mirosław Owczarek

Ostatnie trzy dekady to okres, kiedy w Polsce polityka była w dużej mierze oparta na podziałach i konfliktach klasowych. Komu było w danym momencie wygodniej, ten wynosił pod niebiosa zaradnych i kreatywnych obywateli albo upominał się o godność i uznanie dla przegranych transformacji.

Czy w Polsce działa lewica uniwersalistyczna, gotowa do tego, by bronić i wspierać w awansie społecznym jak najszersze kręgi społeczne, reprezentująca zarówno realny interes, jak i marzenia i aspiracje obywatelek i obywateli? Czy istnieje siła w Sejmie, z kim zwykła obywatelka, zwykły obywatel „ma wspólny język”, ktoś kto reprezentuje nasze codzienne problemy i nadzieje? Nasza „Grażyna” i nasz „Seba” w ławach poselskich, znajdujący się tam po to, by dać głos każdej i każdemu z nas?

Uważamy, że takiej siły brakuje w naszym kraju, co więcej, już po kilku zdaniach jesteśmy w stanie odróżnić lewicową aktywistkę, lewicowego aktywistę od byłego górnika, od nieprzemysłowego rolnika, których mieli reprezentować. Powinni mówić jednym językiem i śmiać się z tych samych żartów, bo powinni stale ze sobą rozmawiać. Jeśli wyborca czegoś nie wie albo wyraża się bez szacunku o jakiejś dyskryminowanej grupie społecznej, to lewicowcy powinni mieć pomysły na to, jak zapewnić mu edukację i kapitał kulturowy, czyli – w ujęciu francuskiego socjologa i antropologa Pierre’a Bourdieu – idee, przedmioty i wiedzę, w tym przede wszystkim język i kody komunikowania się, nabywane w czasie udziału w życiu społecznym. Posiadanie tego kapitału powoduje szacunek i sprawia, że jego nosicielka lub nosiciel są dopuszczani do mobilności społecznej, czyli np. do awansu klasowego. Jeśli lewicowemu wyborcy brak tego...