Antysemityzm stał się modny

źródło: Rzeczpospolita

Rys. Mirosław Owczarek

Postępowe ruchy potrzebują ofiar, a ofiara domaga się sprawcy. Więc niech będzie ten sam co zawsze. No bo rzeczywiście, cóż prostszego?

Na uniwersytecie w Oxfordzie żydowscy studenci nie czują się bezpiecznie. Bynajmniej nie dlatego, że narzucono im egzaminy pisemne (potępiane jako rasistowskie i kolonialne), ani dlatego, że czują się zagrożeni w swojej wrażliwej tożsamości, bo kazano im czytać – cóż mówię, nie, nie kazano przecież, tylko delikatnie zasugerowano, i nie czytać, tylko posłuchać, a może tylko coś obejrzeć – o rzeczach, które kłócą się z ich przekonaniami i wartościami, rzeczach na dodatek niekiedy pisanych przez martwych białych heteroseksualnych mężczyzn. Nie. Czują się oni zagrożeni w sensie dosłownym, fizycznym: nie czują się bezpiecznie na ulicy. Obawiają się ataków. Propalestyńscy aktywiści obrzucają ich wyzwiskami i obelgami, krzyczą o ludobójstwie, wychwalają „męczenników” w Gazie, skandują „Od rzeki do morza” i sugerują Żydom, osobliwie, żeby „wrócili do Polski”.

Liczenie zabitych cywilów

Słyszymy ciągle, że cisza jest przemocą (choć jednocześnie słyszymy, że mowa jest przemocą, więc człowiek czuje się trochę zagubiony i nie bardzo wie, co ma robić; lecz to jest postkolonialna, inkluzywna, intersekcjonalna dialektyka i trzeba się z tym pogodzić), ale prawdziwa przemoc, zwłaszcza gdy jest wymierzona w Żydów, się nie liczy. Przeciwnie: w walce o „wyzwolenie” Gazy i Palestyńczyków chodzi wyłącznie o nienawiść do Izraela, nie o „wolność” Palestyńczyków,...