Momenty były

Pomimo całego dramatyzmu „Korowodu”, wątków autobiograficznych i sygnalizowanej przez Jakuba Małeckiego szczerości, jego najnowsza powieść nie ma w sobie odpowiedniego ciężaru.

Próbowało tego wielu, nie wszystkim się udawało, choć niektórym tak. Powieść wielowarstwowa, totalna, literacki palimpsest z elementami powieści postmodernistycznej. Chodzi o to, by tak snuć na pozór odległe czasowo i przestrzennie historie, żeby z czasem zręcznie połączyć je jedną nicią, perfekcyjnym ściegiem. Może być to nić realistyczna, tzw. efekt motyla, w którym jedno wydarzenie na końcu świata przynosi konsekwencje dla ludzi na jego drugim krańcu i w innej epoce. Żeby daleko nie szukać, udało się to rewelacyjnie Szczepanowi Twardochowi w „Drachu”. Ale można też wybrać nitkę metafizyczną, tak aby to zeitgeist przenikający kolejne epoki i bohaterów, czy jakaś klątwa, fatum, przeznaczenie, spajał losy odległych sobie bohaterów. W tym z kolei specjalizuje się Jaume Cabré z Katalonii (m.in. powieść „Wyznaję”), a w filmie mieliśmy spektakularny przykład „Godzin” Stephena Daldry’ego.

Problem w tym, że Jakubowi Małeckiemu, który się na taką powieść porwał, brakuje podstawowego elementu, którego ten literacki koncept wymaga. Nie ma tu oddechu, rozmachu, przestrzeni, by wyobraźnia mogła się rozpędzić. Brakuje epickości, po prostu.

Piękny umysł od Enigmy

Akcja pierwszej części „Korowodu” rozpoczyna się w XVI wieku u wybrzeży Bałtyku. Paweł Wrona, czeladnik drukarski i hazardzista, ucieka przed ludźmi, którzy stracili już...