Ateizm – intronizacja ludzkiej pychy

źródło: Rzeczpospolita

Zdolność do kochania, którą stworzył w człowieku Bóg, przekształciła się w siłę wyrażającą sprzeciw wobec Niego. Bóg, którego ateista nienawidzi, jest Bogiem, którego człowiek wierzący kocha.

Jest w Księdze Psalmów następujący werset: „Mówi głupi w swoim sercu: «Nie ma Boga»” (Ps 53, 2). Według niektórych interpretacji fragment ten należy odczytywać następująco: oto głowa, czyli inteligencja głupca, podpowiada mu, że Bóg istnieje, ale uczucia i niższe namiętności sprawiają, że pragnie, aby Boga nie było. Zmarły ojciec święty Pius XI zwrócił jednak uwagę na głębsze znaczenie tych słów. Głupiec mianowicie powiedział w sercu: „Nie ma Boga”, ponieważ „nie odważył się lub nie uważał za stosowne ujawniać otwarcie swojego bezbożnego umysłu”; dlatego był ateistą tylko „w tajemnicy swego serca”.

„Za naszych dni jednak zgubny ten obłęd jawnie szerzy się w szeregach ludu, wciska się nawet do szkół ludowych i bez osłony rozpościera się w teatrach. Utworzyli sprawnie działające organizacje polityczne, gospodarcze, wojskowe. […] jest to doprawdy zjawiskiem bolesnym, że gęste szeregi ludzi, sądząc, że walczą o pożywienie i kulturę, w pomieszaniu pojęć przez popieranie takich wymysłów walczą zarzutami przeciw Bogu i przeciw religii. Walka ta zwraca się nie tylko przeciw religii katolickiej, lecz przeciw wszystkim, którzy uznają Boga za Stwórcę i Władcę Najwyższego wszechświata” (Papież Pius XI, encyklika „Caritate Christi Compulsi”, 3 maja 1932).

Wierzą i niszczą...