Trzecia w nocy

źródło: Rzeczpospolita

Marek patrzy w sufit. Dziś niedziela. Ukraińcy nie przyjdą. Leniwie płynie czas, ale spało się dobrze. Nie było pobudki o trzeciej, gonitwy myśli. W jednym czasopiśmie Marek przeczytał, że trzecia w nocy to godzina szatana, bo Chrystus umarł na krzyżu o trzeciej po południu, więc siły ciemności wybrały czas o dwanaście godzin odległy od tamtej chwili, by działać ze wzmożoną siłą. Niby strasznie głupie, pomyślał Marek, ale może coś w tym jest.

Do jego widoku można było się zwyczajnie przyzwyczaić. Był niski, krępy, po placu budowy poruszał się zwinnie, znać było, że w budowlance nie jest nowy. I nie był, właściwie to od zawsze budował tu i tam. Kiedyś miał nawet własną firmę, zatrudniał kilku ludzi, jeździli na robotę, budowali domy w miasteczku, z którego pochodził, i w okolicach. Kręciło się, można było z tego żyć. I żył. Urodziła mu się córka, patrzył jak rosła, już niedługo miała pójść do komunii, jak ten czas szybko zleciał, Marek nie mógł się nadziwić. Kręcił tylko głową porośniętą gęstymi, czarnymi włosami.

– Ja ci tylko mogę braciszku powiedzieć, że byłeś wtedy szczęśliwy. Naprawdę! Szło ci dobrze i w robocie, i w życiu, gdybyś dalej to pociągnął, pewnie teraz nie pracowałbyś na tej zasmarkanej budowie jednorodzinnego domu gdzieś na zapadłej mazowieckiej wiosce, nie gotowałbyś sobie chińskich zupek i nie chodziłbyś w gumowych klapkach za dwadzieścia złotych, tylko siedział w biurze w fajnej koszuli i garniaku, a robiliby ludzie. Ja już jestem tego pewny, możesz mi uwierzyć, ja widzę już wszystko inaczej. Ale nie podzielę się z tobą moimi myślami, choć jestem bardzo blisko, o tu, koło wieszaka, na którym jest twoja robocza katana. Nie zobaczysz mnie, za to ja mogę śledzić każdy twój ruch. Pomóc jednak nie...