Z natury robot

autor zdjęcia: Istituto Italiano di Tecnologia

źródło: Rzeczpospolita

Gdy ktoś wpadnie do jamy czy jaskini lub ziemnego dołu albo nad kimś się ziemia czy śnieg osunie, robotyczna dżdżownica będzie jak znalazł. Zaprojektowano ją w Istituto Italiano di Tecnologia w Genui

Robotyczne dżdżownice, skolopendry czy pazurnice wślizną się tam, gdzie my byśmy nigdy nie zdołali, przyczepią się do powierzchni, o której opanowaniu my możemy tylko pomarzyć, dostarczą ładunek cięższy od nas samych.

Mówię – robot, myślę – android. A to błąd. Im mniej roboty będą do nas podobne, tym potencjalnie wykonają więcej prac, których nie możemy się podjąć. W poszukiwaniu rozwiązań przyglądamy się naturze: dżdżownicom, żukom, stonogom, ośmiornicom, pazurnicom (coś pomiędzy pierścienicami a stawonogami) – jednym słowem rozwiązaniom, które ewolucja szlifowała przez dziesiątki, a nawet setki milionów lat. A potem próbujemy naśladować i łączyć ze sobą po inżyniersku to, co w pomysłach matki natury jest najdoskonalszego. Trzeba wymyślić, jak tym w sposób zasadniczo niezauważalny sterować i czym to napędzać. Przydają się niesamowicie inteligentne materiały oraz nowe podejście do słowa „silnik”. A na końcu zobaczymy, jak robot przypominający zewnętrznie skrzyżowanie dżdżownicy ze stonogą odkręca nakrętkę ze śruby. Dosłownie.

Zmienne odnóża pazurnicy

Oczywiście, to jest tylko taki cyrkowy pokaz, ale gdzie się istotnie wykorzysta taką robotyczną pazurnicę zdolną do adhezji (przylegania) przy minimalnym nacisku na miękkie i chropowate powierzchnie? Dzięki zdalnemu sterowaniu i zaawansowanej mobilności będzie ona uczestniczyć w operacjach medycznych o minimalnej inwazyjności – w diagnostyce, chirurgii i kontrolowanym, precyzyjnym dostarczaniu leków. Bajka i pieśń przyszłości? Ależ funkcjonalny jak najbardziej prototyp tego robota istnieje i zaprezentowali go na...