nie dopuść, byśmy ulegli pokusie wybaczenia

autor zdjęcia: AP Photo/Leo Correa/East News

źródło: Rzeczpospolita

Na rakietach, które zabijały najmłodszych, Rosjanie pisali: „Za dzieci”. Na zdjęciu: zbombardowany przez Rosjan we wrześniu 2022 roku szpital psychiatryczny w Kramatorsku

źródło: Rzeczpospolita

Jeśli ci przestrzelą policzek, to już nie będziesz mógł nadstawić drugiego. Jeśli rosyjska mina urywa kończyny, to już nie ma nóg, żeby pójść do kościoła. I nie ma dłoni, żeby wymienić znak pokoju. Jeśli gwałci się i zabija dzieci, to już nie ma przyszłości, w którą można by spoglądać.

Czterdziesty czwarty dzień inwazji. Rosyjski pocisk spada na dworzec kolejowy w Kramatorsku. W chwili ewakuacji z miasta, które już w roku 2014 zaznało okropności okupacji Rosjan. Trzydzieści osiem osób ginie na miejscu. Potem ogólna liczba zabitych rośnie do pięćdziesięciu siedmiu. Do szpitala zabierają setkę ludzi z urazami o różnym stopniu ciężkości.

Uratowani mówią, że widzieli mężczyznę trzymającego na rękach małą dziewczynkę, której urwało nogi. Jednego ocaliło to, że fala uderzeniowa przed nim rozerwała człowieka, a części jego ciała i wnętrzności osłoniły tego ocalonego od odłamków. Miał trzydzieści ran. Na plecach i na nogach, a w ramieniu – uszkodzony nerw. Lekarze zostawią w jego ciele przeszło dwadzieścia odłamków. Największy z nich będzie miał średnicę dwunastu milimetrów.

Na rakietach, które zabijały dzieci w Kramatorsku, Rosjanie pisali: „Za dzieci”.

W Berlinie odbywa się marsz poparcia dla wojny. Czterysta samochodów z literą Z, wstęgami Świętego Jerzego, czarno-żółto-białymi flagami imperialnymi i radziecką symboliką. Z głośników płyną piosenki militarystycznej formacji Lube, ulubionego zespołu Putina. Berlińczycy obserwują zwyczajny rosyjski faszyzm na swoich ulicach – i pewnie ten fenomen ich już nie dziwi. Bo przecież Niemcy przyzwyczaili się do tego, że zgraja emigrantów świętuje Dzień Zwycięstwa....