Tatusiu! Chcę do taty! Zawsze obiecywałeś, że nic się nie stanie!

autor zdjęcia: Photo12/UIG/Getty Images

źródło: Rzeczpospolita

Prom kosmiczny Challenger wybuchł we wtorek 28 stycznia 1986 roku o godzinie 11.28, mniej więcej minutę po starcie z wyjątkowo mroźnej Florydy. Na zdjęciu: na chwilę przed eksplozją

źródło: Rzeczpospolita

W Houston inżynierowie przy konsoli dynamiki lotu, wciąż nie rozumiejąc tego, co pokazywał radar, zadzwonili do oficera ds. bezpieczeństwa: może on coś widział? – Wszystko wybuchło – odpowiedział. – Powtórz? – Wybuchło. – Co wybuchło? – Wahadłowiec.

Z ziemi trudno było zobaczyć, co się właśnie stało. Na betonowym dachu Centrum Kontroli Startu Alison Smith robiła zdjęcia kodakiem. Pstryknęła trzy klatki, jedną po drugiej. Na pierwszej widać było wahadłowiec wznoszący się powoli ze stanowiska startowego, połączony z wielkim pióropuszem pary i dymu. Na drugiej Challenger leciał już daleko, nad oceanem, ciągnąc za sobą smugę spalin. Trzeci raz nacisnęła spust migawki, kiedy zobaczyła, jak jedna ze smug nagle rozbłyska kolorem, rozkwita szeroko i rozdziela się na dwie części. Alison z zachwytem odwróciła się do brata.

– Piękne, prawda? – powiedziała.

Tłum na trybunach zaczął wiwatować, gdy żarząca się chmura nad nimi powoli się powiększała. Kiedy z tej chmury wyłoniły się smugi wytwarzane przez rakiety na paliwo stałe, które rozdzieliły się, a następnie skrzyżowały, dało się słyszeć niepewne oklaski. Mężczyźni wyciągali szyje w kierunku nieba, podnosząc lornetki i aparaty wyposażone w teleobiektywy. Grace i Edward Corriganowie nadal wpatrywali się w niebo, a ich zatroskane twarze pozostawały w zasięgu ustawionych obok kamer telewizyjnych i aparatów fotoreporterów. Gdy ryk rakiet przetoczył się przez Merritt Island nad głowami widzów, Barbara Morgan pomachała i zaklaskała w dłonie. Z głośników zabrzmiał ponownie głos komentatora NASA, Steve’a Nesbitta, podający uspokajające zaklęcia oficjalnych informacji o locie:

–...