Po trzecie – pieniędzy

autor zdjęcia: mat. pras.

źródło: Rzeczpospolita

Polskiej nauce potrzeba nie reformy, lecz reformacji – pisze były prezes Sieci Badawczej Łukasiewicz.

Kilka miesięcy temu wyraziłem pogląd, że najważniejszym problemem polskiej nauki jest to, iż nie jest ona ważna dla polityków. Wyobraźmy sobie jednak, że nauka dla polityków stała się ważna – nie chwilowo, w toku kolejnej kampanii wyborczej. Nie deklaratywnie – by złagodzić niezadowolenie po kolejnych ekscesach jakiegoś przypadkowego ministra. Wyobraźmy sobie, że polscy politycy problemy naszej nauki rzeczywiście chcą rozwiązać, bo zrozumieli, że to poziom rozwoju naukowego będzie jednym z najważniejszych czynników decydujących o przyszłości kraju.

Najpowszechniej wskazywaną bolączką polskiej nauki jest jej niedofinansowanie. Sądzę jednak, że zwiększenie poziomu finansowania polskiej nauki nie rozwiąże jej najważniejszych problemów. Nawet jeśli rząd zdecydowałby się – co uważam za konieczne i możliwe – zwiększyć nakłady na naukę o 100 proc. w ciągu najbliższych czterech–pięciu lat, to nie przyniosłoby to znaczącej poprawy poziomu naszej nauki i szkolnictwa wyższego. Teza ta wielu oburzy, ale moje doświadczenia zarządzania jednostkami naukowymi nauczyły mnie żartobliwej prawdy powtarzanej przez naukowców – nie ma takich pieniędzy, których nie byliby oni w stanie wydać, i nie ma takich badań, których fiaska nie byliby oni w stanie usprawiedliwić. Wzrost nakładów na polską naukę – nie homeopatyczny, lecz realny, analogiczny do...