Feminizm – równość czy różnorodność

autor zdjęcia: Radek Pietruszka/pap

źródło: Rzeczpospolita

Kobiety nie są bynajmniej niekochane. Uważa się je jednak za niedojrzałe, infantylne, niepełne i słabiej wyposażone w zdolności racjonalne. Godność wymaga zatem, aby je chronić. Nie braknie im miłości. Brakuje im szacunku i uznania – przekonuje Chantal Delsol

Różnica między mężczyznami a kobietami istnieje! Jest to naturalne i mile widziane, ponieważ świat bez różnic to świat bez relacji. Różnica ta była też jednak pretekstem do tworzenia sytuacji niesprawiedliwości.

Wydaje mi się, że celem pytania ukrytego w tytule jest poznanie, czy proces emancypacji kobiet zarówno w życiu publicznym, jak i politycznym w Europie został już w pełni zrealizowany. Innymi słowy, czy możemy uznać, że w polityce nie ma już tematów tradycyjnie kojarzonych z kobietami, takich jak polityka rodzinna czy aborcja?

Z drugiej strony w Europie obserwujemy kobiety-polityków, takie jak Giorgia Meloni czy Marine Le Pen, będące charyzmatycznymi liderkami i zajmujące czołowe stanowiska w krajobrazie politycznym historycznie zdominowanym przez mężczyzn. Czy zatem można stwierdzić, że fakt urodzenia się kobietą nie jest w życiu zawodowym ani przeszkodą, ani zaletą?

Kobiety kochane, ale nieuznawane

Teksty pisane od zarania dziejów poświęcone kobiecej niższości mrożą krew w żyłach. Rousseau, choć filozof oświecenia, pisał tak, jak można się spodziewać: „kobieta jest istotą słabą, wychowaną tak, aby była miła dla mężczyzny”. Zupełnie mnie to nie dziwi, bo kobiety rzeczywiście są słabsze fizycznie; przede wszystkim jednak osłabia je ciągła troska o dzieci, jak również uwaga kierowana na innych, o której nie wiadomo, czy jest owocem natury, czy kultury, ale która w każdym razie tylko pogłębia ich bezbronność. Jak powiedziała Simone Weil, a prawda ta wykracza poza doraźność: „Zawsze...