Opowieść o nadziei. Dlaczego optymizm to za mało

autor zdjęcia: Christopher Ison/Alamy/be&w

źródło: Rzeczpospolita

Witraż przedstawiający ukrzyżowanie Jezusa z katedry w Chichester

Nadzieja tym różni się od optymizmu, że nie jest stanem emocjonalnym, lecz życiową postawą, która podstawę ma w czymś, co już zaistniało, a co daje pewność, że także to, co zaistnieje, będzie pozytywne.

Triduum Paschalne przypomina, że chrześcijaństwo nie jest religią taniego optymizmu, lecz głębokiej nadziei. W obliczu krzyża nie uciekamy w złudzenia, nie mówimy: „wszystko będzie dobrze” – ale mówimy: „w Nim wszystko ma sens”.

W trzech świętych dniach, podczas Triduum, Kościół wchodzi w mrok śmierci Jezusa, byśmy uświadomili sobie na nowo, że tylko tam, gdzie nadzieja przetrwa ciemność, rodzi się prawdziwe życie. Bo chrześcijańska nadzieja – jak pokazuje Pascha – nie polega na naiwnym oczekiwaniu „happy endu”, ale na pewności, że Chrystus zmartwychwstał. I to zmienia wszystko.

Dickens, Chagall i Koholet

Nadzieja często jest mylona z optymizmem. Optymizm, od łacińskiego „optimum”, czyli „najlepiej” – i konsekwentnie, pesymizm, od „pessimum”, czyli „najgorzej” – są kategoriami raczej nowożytnymi, związanymi z zainteresowaniem ludzką osobowością i jej cechami. Zwykle tymi pojęciami określa się pewną tendencję danej osoby do interpretowania rzeczywistości w taki sposób, że – w przypadku nastawienia optymistycznego – górę biorą pozytywne, korzystne informacje i tworzone na ich podstawie scenariusze dotyczące przyszłości, zakładające lepszy przebieg wydarzeń. W przypadku nastawienia pesymistycznego jest odwrotnie.

Sławna, na wpół wypełniona szklanka, symbolizująca rzeczywistość, dla optymisty i pesymisty jest tym samym, inaczej jednak postrzeganym. Optymista...