![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Polityka i teatr
Zmienianie scenografii i odgrywanie ról nigdy nie zastąpi sztuki sprawczości.
Nad Wisłą przyzwyczailiśmy się w polityce do teatru emocji negatywnych. Mimo że nie zawsze to prawda, polscy politycy uwielbiają pokazywać, jak bardzo źli są ich antagoniści. Na szczyty kunsztu w tej nietrudnej sztuce dawno już temu wybili się politycy prawicy. Teatralizacja ich prawdziwej czy pozornej niechęci do przeciwników przechodzi w obsesję. Przynajmniej tak to czyta elektorat. Prawda jest nieco inna, to świadome użycie określonego instrumentarium; pewność, że permanentne, nieprzerwane, namolne przypisywanie komuś jakichś cech powoduje, że te cechy zaczynają się powoli wykształcać, przynajmniej w wyobraźni słuchaczy.
Dobry przykład to oskarżanie Donalda Tuska przez polityków PiS o reprezentowanie interesów niemieckich. Mimo że ten proceder to ewidentna podłość, bo odmawiania komuś w imię politycznych celów patriotyzmu nie można nazwać inaczej, po latach ciężkiej pracy polityków PiS ich elektorat ma to za pewnik. Tusk to niemiecki sługus,...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
