Bitwa o ciało carycy

autor zdjęcia: Xxxxxxxxxx

źródło: Rzeczpospolita

autor zdjęcia: domena publiczna

źródło: Rzeczpospolita

Piotr I zatrzymuje żołnierzy po zdobyciu Narwy w 1704 r. Litewska pisarka widzi tę scenę dużo okrutniej niż pokazał to malarz Nikolaj Sauerweid w 1859 r.

Rosjanie mordują poddających się żołnierzy, ich armia wkracza do krajów bałtyckich, a na południu zapędza się do Mołdawii. Czasami można zapomnieć, że „Cesarzowa Piotra” Kristiny Sabaliauskaitė to powieść historyczna.

Gdyby w alternatywnym świecie portale plotkarskie pisały o literaturze, mogłyby w tym przypadku dać tytuł: „Ona znowu to zrobiła! Zobacz galerię”. A w niej portret młodej kobiety. Włosy upięte ponad głową, czarne, ale ta czerń jakaś taka nie do końca naturalna względem reszty oprawy twarzy (pewnie farbowane). Delikatny uśmiech – tajemniczy jak u Giocondy, a zarazem podszyty niepewnością. Rubensowski podbródek, rumieńce na delikatnej skórze. Na głowie diadem, ramiona okrywają gronostaje. Tułów przecięty czerwoną wstęgą, którą z boku spina kokarda ze złotym krzyżem.

Tak przedstawiał bohaterkę nowej książki Kristiny Sabaliauskaitė francuski portrecista Jean-Marc Nattier w 1717 r. To wizerunek Carycy Katarzyny I, żony Piotra Wielkiego, matki jego dzieci, a po śmierci męża samodzielnej cesarzowej Rosji.

No dobrze – może pojawić się wątpliwość – ale czy dziś to aby dobry pomysł pisać książki o imperatorowej Rosji? Trzeba przecież będzie wniknąć w jej umysł, spróbować zrozumieć zamiary, motywacje. A od zrozumienia już tylko krok do usprawiedliwienia… Nic bardziej mylnego. Porywając się na życiorys Katarzyny I Aleksiejewnej, wileńska pisarka obnaża rosyjski imperializm u jego samych...