Złoty chłopiec. Aktor. Reżyser. A na końcu człowiek

autor zdjęcia: Xxxxxxxxxx

źródło: Rzeczpospolita

Robert Redford (1936-2025)

autor zdjęcia: Collection ChristopheL via AFP

źródło: Rzeczpospolita

Robert Redford zmarł 16 września w Sundance. Miał 89 lat. Na zdjęciu w filmie „Diamentowa gorączka” z 1972 r.

Filmy, w których grał Robert Redford i które nakręcił w ostatnich 20 latach swojej kariery, często się pomija. Tymczasem jest to naprawdę dobry okres pełen politycznego kina o współczesności i historii Ameryki.

Z pokolenia amerykańskich aktorów, którzy urodzili się w latach 30. ubiegłego wieku, a swoją karierę rozpoczynali na przełomie lat 50. i 60., to Redford był tym, którego od początku typowano na gwiazdę. I bardzo szybko nią został, prześcigając jakże licznych w tym sytym i zadowolonym pokoleniu „złotych chłopców”.

„Złotym chłopcem” był zresztą na wiele sposobów i nie tylko dlatego, że reprezentował typ urody wysportowanego i dobrze odżywionego amerykańskiego WASPA (White Anglo-Saxon Protestant) z blond włosami i białymi zębami. Bo chyba też jako jedyna gwiazda amerykańskiego kina tamtego okresu przyszedł na świat w 1936 r. niedaleko od Hollywood w Santa Monica i właśnie tam spędził swoje dzieciństwo. Słoneczna Kalifornia, w łagodnym klimacie której osiadali wracający z europejskich frontów weterani wojenni, buchała wówczas energią i bogactwem. Było to także idealne miejsce dla utwierdzania wiary w Amerykę idealną i posiadającą świetlaną przyszłość.

Eisenhowerowskie ideały mocno ukształtowały takich ludzi jak Redford. Gdyby urodził się dekadę wcześniej, byłby weteranem wojennym; dziesięć lat później – rozczarowanym hipisem lub pokiereszowanym kombatantem z Wietnamu. A tak zawisł w pełnej wiary próżni i pozostał w niej jako aktor i reżyser już do końca swojej kariery.

Ikona antywesternu

Nim ta kariera na...