Słowiańskie księżniczki sprzed ponad tysiąca lat

autor zdjęcia: Erik Werenskiold/Wikimedia Commons

źródło: Rzeczpospolita

Według Pawła Jasienicy Świętosława kochała się w Olafie Tryggvasonie, królu Norwegii. Odtrącił ją, co stało się przyczyną intrygi, która zakończyła się jego śmiercią 9 września 1000 r. w bitwie pod Svold

W czasach, kiedy światem niepodzielnie władali mężczyźni, rodziły się także stworzone do rządzenia kobiety. Tofa Obodrycka i jej synowa Świętosława stanowią idealne potwierdzenie siły drzemiącej od wieków w słowiańskich niewiastach.

Tofa przyszła na świat około połowy X w. na ziemiach należących do Obodrytów (jednej z gałęzi Słowian połabskich) jako córka plemiennego księcia Mściwoja. Te wysunięte na zachód ziemie słowiańszczyzny, usytuowane na terenach dzisiejszych niemieckich landów Meklemburgia-Pomorze Przednie oraz Szlezwik-Holsztyn, z racji samej swojej topografii były niejako „skazane” na bliskie kontakty z niepodzielnymi wówczas władcami Północy – wikingami. Dbając o swoje bezpieczeństwo i interesy, Obodryci starali się pielęgnować dobre relacje z tymi walecznymi sąsiadami. Jednym ze sprawdzonych sposobów zawierania sojuszy były wówczas małżeństwa aranżowane pomiędzy członkami rodów panujących. Dlatego książę Mściwój postanowił wydać córkę za króla Danii, Haralda Sinozębego.

Tofa – poślubiona Danii i chrześcijaństwu

Nastoletnia księżniczka wyruszyła na spotkanie z przyszłym małżonkiem jesienią 963 r. Pojmując Tofę za żonę, Harald zyskał nie tylko piękną i mądrą towarzyszkę życia, lecz przede wszystkim zrealizował swój polityczny cel – poprzez sojusz z Obodrytami uniezależnił się wreszcie od Świętego Cesarstwa Rzymskiego. To ogromne i silne imperium nieustannie próbowało narzucać królestwu Haralda swoją wolę, znęcone wizją uzyskania wpływów na terenach położonych blisko...