Tradycja gry Chopina umarła razem z nim

autor zdjęcia: Louis-Auguste Bisson

źródło: Rzeczpospolita

Heinrich Heine nazwał Chopina „Rafaelem fortepianu”. Pianistę sfotografował w 1847 roku w Paryżu Louis-Auguste Bisson. To jedyny znany nieretuszowany wizerunek Fryderyka Chopina

źródło: Rzeczpospolita

Wszystko, co wiedział o graniu na fortepianie, Fryderyk Chopin odkrył sam. Nie przeszedł formalnej edukacji fortepianowej. Nie należał do żadnej szkoły, nie wyznawał żadnych dogmatów. Nie interesowała go pedanteria dla samej pedanterii.

Chopin przebywał w Paryżu dopiero od dwóch lat, a już go porównywano z czołowymi pianistami jego czasów. Miał zaledwie dwadzieścia trzy lata, praktycznie był wirtuozem samoukiem i komponował dzieła, które z czasem znalazły trwałe miejsce w światowym repertuarze. Nie moglibyśmy zrobić w tym kluczowym momencie nic lepszego, niż się zatrzymać i przyjrzeć się temu, co sam nazwał „nowym światem” tworzonym dla samego siebie.

Kiedy Chopin przybył do stolicy Francji, Paryż był pełen kompozytorów pianistów walczących z sobą o dominację przy klawiaturze. Alkan, Dreyschock, Herz, Hünten, Kalkbrenner, Liszt, Pixis, Osborne, Sowiński, Stamaty, Thalberg i Zimmerman – niekończąca się lista – a każdy z nich albo mieszkał w Paryżu, albo zaznaczał w nim swoją obecność. Wszyscy oni mieli obsesję na punkcie techniki i czasami pieszczotliwie byli nazywani „szkołą latającego trapezu”. Należeli do niej Kalkbrenner ze swoimi perlącymi się pasażami, Dreyschock z potężnymi oktawami i Thalberg ze sztuczką gry na dwie ręce tak, że brzmiało to, jakby grały trzy. To, co „Revue musicale” nazywała „teatrem akrobacji”, przeżywało prawdziwy rozkwit. Chopinowi nie trzeba było długiej obserwacji, by ocenić okoliczności, w jakich się znalazł, i sformułować opinię, z której nigdy się nie wycofał: „Nie wiem, czy...