Bycie pod telefonem – jak wygląda na gruncie polskich przepisów?

Kodeksowa konstrukcja dyżuru nie jest jedynym możliwym wzorcem organizowania dyspozycyjności po godzinach– pod warunkiem, że nie próbujemy obejść podstawowych gwarancji pracowniczych.

W wielu firmach rozmowa o dostępności po godzinach zaczyna się podobnie. Zarząd oczekuje odporności organizacji na awarie, klienci wpisują do umów coraz bardziej wymagające standardy dostępności, a dział HR przypomina o limitach nadgodzin oraz obowiązkowych odpoczynkach. Jednocześnie ta sama organizacja słyszy od pracowników, że klasyczny model „9-17” coraz słabiej pasuje do ich życia, a elastyczność i możliwość dodatkowego zarobku to dwa elementy najskuteczniej przyciągające nowe talenty.

Pomiędzy tymi oczekiwaniami pojawia się koncept on-call – pozostawania w kontakcie z pracodawcą poza standardowymi godzinami, ale na zasadach znacząco różniących się od kodeksowego dyżuru. Praktyka pokazuje, że prawidłowo zaprojektowany on-call jest możliwy na gruncie polskich przepisów, może zauważalnie zwiększać efektywność biznesu i jednocześnie stanowić odpowiedź na realne potrzeby pracowników.

Między dyżurem a prywatnym czasem

Polskie regulacje znają instytucję dyżuru. Pracownik, który poza normalnymi godzinami pracy pozostaje w gotowości do jej świadczenia na polecenie pracodawcy i w miejscu przez niego wskazanym, działa w reżimie art. 1515 k.p. Dyżur ma własne zasady rekompensaty, a przede wszystkim - musi być uwzględniany w systemie norm czasu pracy i odpoczynków. Jest rozwiązaniem „twardym”, dobrze osadzonym w tradycyjnych grafikach...