Musk, padlinożercy i pariasi

autor zdjęcia: AFP

źródło: Rzeczpospolita

László Krasznahorkai w Sztokholmie, 7 grudnia 2025 r. W styczniu ukaże się w Polsce wznowienie „Szatańskiego tanga”

László Krasznahorkai, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 2025, swoją mowę poświęcił tęsknocie za nadzieją. Finał jest poszerzeniem opowiadania „Prawo Tezeusza” z tomu „A świat trwa”, który ukazał się w Polsce.

Chociaż László Krasznahorkai pojawił się w niedzielę  Sztokholmie i mówił zza katedry w siedzibie Fundacji Noblowskiej, osadził wywód w scenerii swojego kameralnego domu zbudowanego ze świerku norweskiego, gdzie krąży po pokoju cztery metry na cztery. Sam dom, usytuowany na pochyłości, przypomina szczyt wieży. Pisarz zaznacza jednak, że to nie jest „romantyczna wieża z kości słoniowej”.

Anioły i Bóg

Zaczął następująco: „Odbierając Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury za 2025 r., pierwotnie chciałem podzielić się z państwem myślami na temat nadziei, lecz jako że mój zapas nadziei definitywnie się wyczerpał, będę teraz mówił o aniołach”. Aniołach nowego typu – w przeciwieństwie do tych starego typu, jakie znamy z obrazów mistrzów jak choćby Botticelli, Leonardo, Michał Anioł, Giotto i Fra Angelico.

Tamte stare, skrzydlate anioły określa następująco: „Pomyślcie o najsłynniejszych z nich na obrazach Zwiastowania, tworzonych w niezliczonych ilościach w średniowieczu i renesansie – przynosiły wiadomość, że Ten, Który Ma Się Narodzić, rzeczywiście się narodzi. Takie były owe anioły dawne – niebiańscy posłańcy, ciągle zjawiający się z tą lub inną wieścią, a według ustaleń angelologii najczęściej przekazujący ją adresatowi ustnie albo – jak to widać na...