Teoria salda czy „teoria półtorej kondykcji”?

Ustawodawca nie zauważa wyroku w sprawie Lubreczlik. Znów pozostawia rozwiązanie systemowego problemu kredytów frankowych sądom.

Niedługo minie pół roku od wydania przez TSUE wyroku w sprawie C-396/24, Lubreczlik. Potwierdziły się przewidywania, że będzie to jedno z kluczowych rozstrzygnięć dotyczących kredytów frankowych. Po raz kolejny TSUE zmienił ugruntowane – wydawałoby się – podejście polskich sądów. Skutki orzeczenia Lubreczlik daleko wykraczają poza techniczny aspekt rozliczenia stron nieważnej umowy kredytu. Zostały one uwzględnione w strategiach procesowych banków. Powinny także zostać – chociaż nie zostały – uwzględnione w projekcie tzw. ustawy frankowej. Stawia to pod znakiem zapytania dalszy sens tego projektu.

Wyrok Lubreczlik jest różnie rozumiany

Interpretacja wyroku w sprawie Lubreczlik w krótkim czasie doprowadziła do rozbieżności w orzecznictwie sądów krajowych, z Sądem Najwyższym na czele. Szybko pojawiło się więc kolejne pytanie prejudycjalne (sprawa C-510/25, Adazik), które ma na celu wyjaśnienie wątpliwości, czy teoria salda musi być stosowana symetrycznie, czy mamy do czynienia z nową koncepcją prawną, którą roboczo możemy nazwać „teorią półtorej kondykcji”. Jedno jest bowiem jasne: po wyroku Lubreczlik nie można dalej mówić o tym, że rozliczenie ma następować według teorii dwóch kondykcji. Jedna z kondykcji (banku) została bowiem przez TSUE okrojona do nadwyżki ponad świadczenia konsumenta. Obecnie mamy...