![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Samotność długodystansowców
Samotność długodystansowców
MACIEJ RYBIńSKI Z BONN
Ileż się człowiek musi nacierpieć, zanim umrze. Cierpienie jest częścią, nieodłącznym elementem kondycji ludzkiej. Najczęściej spada na człowieka nieoczekiwanie, niezasłużenie. Całe systemy filozoficzne zbudowane zostały w oparciu o ślepy los lub Boską wolę wystawienia człowieka na najcięższe próby, Edyp jest w naszej kulturze obecny na równi z Łazarzem.
Człowiek ma prawo uskarżać się na cierpienie niezawinione, na boleść tragicznego przeznaczenia. Ale są też ludzie, którzy cierpią dobrowolnie. W imię wyższych ideałów. Niemal codziennie spotykam nad Renem wychudłego mężczyznę o nieokreślonym wieku, ubranego w błękitny dres, który z grymasem skrajnego cierpienia, wykrzywiającego mu twarz, truchta niespiesznie między Bonn i Koblencją. Ta groteskowa postać jest równocześnie manifestacją zwycięstwa ducha nad materią. Widać to nawet po jego sylwetce. Mdłe nogi ciągną się gdzieś z tyłu, podczas gdy głowa i korpus prą do przodu. Żelazna wola popycha tego faceta naprzód, na codziennej, 40-kilometrowej trasie, wiodącej do tak wysokich celów, jak dobre zdrowie i kondycja. Samotny długodystansowiec nie może mieć do nikogo pretensji o swoje cierpienie, boć przecież przepycha się przez nie dobrowolnie, na ochotnika. Jeśli któregoś dnia dobiegnie kresu, jeśli trafi go szlag, będzie co...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
