![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Radar w oku
Radar w oku
ANTONI BOJAŃCZYK
Na jednej z głównych ulic warszawskich kolegę P. (prawnika, aplikanta) wyprzedził radiowóz. Policjant dał znak, aby się zatrzymał, i wręczył mu mandat za przekroczenie prędkości. Na liczniku policyjnym było prawie 130 km na godzinę. P. odmówił zapłaty, bo prędkości nie zmierzono urządzeniem radarowym. Spotkają się zatem z policjantem w sądzie, który rozstrzygnie spór.
Na pozór sprawa banalna. Gdy się jednak przyjrzeć bliżej, to wyraźnie tkwi w niej ciekawe zagadnienie o znaczeniu zarówno teoretycznym, jak i praktycznym.
Problem prawny sprowadza się do tego, jaki jest zakres obowiązywania zasady swobodnej oceny dowodów w sprawach o wykroczenia drogowe.
Na tle opisywanego tu błahego zdarzenia można tę kwestię wydestylować następująco.
Niektóre okoliczności (zdaniem P.) mogą być dowodzone tylko za pomocą określonych dowodów. Twierdzi on, że przekroczenie prędkości musi być udokumentowane pomiarem radarowym. Wszelkie inne środki dowodowe (w tym np. obserwacja policjanta) nie są w stanie potwierdzić rzeczywistej prędkości pędzącego pojazdu i nie mogą być wykorzystane w procesie dowodzenia. P. opowiada się zatem stanowczo za zasadą...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
